laury

osiadać (osiąść, spocząć, spoczywać) na laurach - przestać zabiegać o coś (kogoś); zrezygnować z działania, zadowoliwszy się pierwszym sukcesem; poprzestać na pierwszym powodzeniu i nie dbać o następne: Pierwszy semestr panowie studenci przepracowali uczciwie, ale w dniu otrzymania zaliczeń osiedli na laurach i kolejne trzy miesiące upłynęły im na niekończącej się balandze. W efekcie cała czwórka musiała powtarzać drugi rok studiów.

zbierać laury - odnosić sukcesy: Iwona długo pracowała nad swoją książką, potem bardzo wytrwale szukała wydawcy, a jeszcze później musiała w dużym stopniu sfinansować swoją publikację. Teraz wreszcie zbiera laury.

laury - uznanie, powodzenie. A. Mickiewicz w wierszu Oda do młodości zawarł słowa:

"Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał hydrze,

Ten młody zdusi centaury,

Piekłu ofiarę wydrze,

Do nieba pójdzie po laury!"

• W języku łacińskim słowo "laurus" (jego odpowiednikiem jest polski "wawrzyn") oznaczało drzewo, którego liśćmi, splecionymi w wieniec, zdobiono głowy szczególnie zasłużonych ludzi. Zwyczaj wieńczenia wawrzynem pojawił się w starożytnej Grecji, potem przejęli go Rzymianie. Zaszczyt założenia na głowę laurowego wieńca mógł stać się udziałem słynnych sportowców (w czasie igrzysk olimpijskich), a z czasem także wybitnych artystów, poetów itp. I tak na przykład w dniu 8 IV 1341 wieńcem laurowym nagrodzony został Francesco Petrarca (1304-1374), wielki poeta włoskiego renesansu, autor m. in. słynnych Sonetów do Laury. Z polskich poetów zaszczyt ten przypadł Klemensowi Janickiemu (Janicjuszowi, 1516-1543), autorowi ody De se ipso ad posteritatem (O sobie samym do potomności).

Drzewo laurowe, pochodzące z Azji Mniejszej, odegrało też ważna rolę w sztuce kulinarnej: liście okazały się doskonale nadawać do przyprawiania potraw, szczególnie zup. W Polsce nazywane są też "liśćmi bobkowymi".