tren (gr. threnos - lament, opłakiwanie, pieśń żałobna)

utwór poetycki o tonie elegijnym i charakterze żałobnym, poświęcony wspomnieniu osoby zmarłej, rozpamiętujący jej czyny i zalety. Utwory tego typu pisali już w antyku m.in. Simonides, Pindar, Owidiusz, a potem F. Petrarka i przede wszystkim J. Kochanowski, który stworzył cykl trenów, należący do arcydzieł liryki żałobnej. Do Kochanowskiego nawiązywali: J. Słowacki w Ojcu zadżumionych, W. Broniewski w cyklu liryków Anka, A. Kamieńska w cyklu Dobranoc matce.

"Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,

Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim.

Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:

Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.

Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,

Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała.

Nie dopuściłaś nigdy matce sie frasować

Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować:

To tego, to owego wdzięcznie obłapiając

I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając.

Teraz wszytko umilkło: szczere pustki w domu,

Nie masz zabawki, nie masz rozśmiać się nikomu;