wypowiedź przesadnie sławiąca jakąś osobę, ideę, instytucję lub przedmiot. Panegiryk może mieć różną formę: listu pochwalnego, przemówienia, dedykacji, toastu, wreszcie utworu poetyckiego, także różnego gatunku (np. oda, elegia). Jako gatunek literacki panegiryk rozwinął się w okresie istnienia mecenatu na gruncie poezji dworskiej w XVI-XVII w.
W Polsce w okresie baroku odczytywanie utworów panegirycznych z okazji urodzin, zaślubin, przyjazdu, pożegnania itp., było elementem obyczajowości szlacheckiej.
Panegiryki pisali m.in.: A. Krzycki, K. Janicki, J. Kochanowski, Sz. Szymonowic, J. A. Morsztyn, S. Trembecki. W epoce oświecenia podjęto ostrą walkę z panegiryzmem, a późniejszy rozwój życia literackiego zlikwidował podłoże panegiryzmu.
Potrzebujesz pomocy?
Już uciekasz?
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
