występująca w literaturze technika budowania akcji na podobieństwo snu lub wyzyskująca sen jako motyw. Sen w literaturze dawniejszej występował jako alegoria. Pojawiał się też jako swego rodzaju motywacja wątków, ujęć, które nie mieszczą się w granicach racjonalności lub naruszają zasady budowy tekstu, np. elementy fantastyki, kłócące się z realiami. W okresie romantyzmu wystąpił jako zasada budowy świata przedstawionego utworu, np. w III cz. Dziadów: Sen Ewy, Sen Senatora. Podobną rolę odgrywa w poezji B. Leśmiana (Pan Błyszczyński, Topielec). W poezji XX w. (surrealizm) można spotkać zapisy snów, podporządkowanie budowy tekstu jego regułom, co wyraża się w luźności, kwestionowaniu zasad logiki i racjonalności. Zainteresowanie snem wzrasta w literaturze pod wpływem rozwoju psychoanalizy.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
