kierunek artystyczny, który rozwinął się najpełniej w malarstwie francuskim, w l. 70. XIX w. Później na przełomie XIX i XX w. upowszechnił się w całej Europie, oddziałując również na muzykę i literaturę.
Założeniem impresjonizmu było przedstawianie świata takiego, jaki daje się ogarnąć zmysłami, jakim postrzega go artysta, a nie na podstawie tego, co o nim wie. Temat był drugorzędny, ważne było wrażenie artysty. W literaturze impresjonizm również przejawiał się w ukazywaniu świata przez pryzmat wrażeń poety. W powieści prowadził do rozluźnienia kompozycji, osłabienia ciągłości czasowej i związków przyczynowych. W zakresie stylu wpłynął głównie na opis, nadając mu odcień subiektywny, polegający na wybieraniu szczególnych momentów czy ulotnych cech rzeczy i zjawisk. Szczególne odbicie znalazł w liryce, podporządkowując świat przedstawiony podmiotowi lirycznemu. Wymagał od poezji nastrojowości, kładł nacisk na walory brzmieniowe, sprzyjał śpiewności. Osiągano te efekty poprzez nagromadzenie epitetów, używanie onomatopei, instrumentacji głoskowej. Przedstawiciele: P. Verlaine, M. Maeterlinck, A. Daudet. W literaturze polskiej był jednym z istotnych składników Młodej Polski. Najsilniej oddziałał w zakresie liryki (K. Przerwa-Tetmajer, M. Wolska). Elementy impresjonizmu występują w twórczości: S. Żeromskiego, W. Berenta, W. S. Reymonta.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
