jeden z trzech rodzajów literackich, obejmujący utwory, w których świat przedstawiony ma charakter fabularny. fabuła, akcja. Podmiot mówiący - narrator, usytuowany jest w zasadzie na zewnątrz świata przedstawionego, a podstawową formę wypowiedzi stanowi narracja (opowiadanie, opis). Tak więc utwór epicki składa się z dwóch płaszczyzn: tego, co przedstawione (fabuła, akcja, zdarzenia, postacie, miejsca, czas) i z tego, kto przedstawia (narrator). Obie te płaszczyzny na ogół nie łączą się, dzieli je dystans czasowy, narrator nie należy do świata przedstawionego, stoi poza nim i relacjonuje wydarzenia w sposób obiektywny. Utwór epicki ma charakter fabularny, świat przedstawiony zogniskowany jest wokół biegu wydarzeń i dziejów postaci. Wypowiedzi postaci pojawiają się na zasadzie przytoczenia i odgrywają podrzędną rolę. Utwory epickie mają różne rozmiary. Akcja może się skupiać wokół jednego wydarzenia (anegdota), jednego wątku (nowela) lub stanowić układ połączonych epizodów i wątków, umieszczonych na obszernie ukazanym tle społecznym, obyczajowym lub historycznym (powieść, epos). Narrator ma wpływ na kolejność i dobór zdarzeń, wybór postaci i ich charakterystykę pośrednią i bezpośrednią, czasami też wypowiada się wprost, wyrażając sądy, opinie, komentarze. Ze względu na czas wydarzeń wyróżnia się epikę współczesną, historyczną i fantastyczną. Wyróżniamy utwory epickie wierszem (epos, poemat epicki, powieść poetycka) i prozą (nowele, opowiadania, powieści).
Początki epiki sięgają czasów plemiennych, gdy rodziły się podania, legendy i mity. Na ich gruncie powstały starożytne eposy, m.in. Iliada i Odyseja Homera. W średniowieczu rozwijał się epos rycerski. Czasy nowożytne przyniosły ogromny rozwój powieści.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
