opowieść wyrażająca zbiorowe wierzenia, wyobrażenia i doświadczenia danej społeczności, przede wszystkim archaicznej. Mity, przekazywane najpierw ustnie, z czasem zyskały kształt literacki. Były to opowieści o tym, co było na początku, o powstawaniu świata, bogów i ludzi (kosmogoniczne, teogoniczne). Bohaterami ich byli bogowie i herosi. Tworzyły też wizje przyszłości. Tłumaczyły niezrozumiałe zjawiska przyrody, wyjaśniały stosunki międzyludzkie, nadawały im sens, wyznaczały hierarchię wartości, wyrażały wspólne dla grupy odczucia i emocje. Opowieści te dotyczyły czasu mitycznego, oddzielonego od teraźniejszości, świętego i niezmiennego.
Według teorii archetypów mity są wyrazem zbiorowej podświadomości, świadczącej o ciągłości kultury. Organizują wyobrażenia o świecie, wpływają na czynności poznawcze, interpretują rzeczywistość, stanowią motywację wszelkiego typu działań, są elementem więzi społecznej. Każda kultura tworzyła swoją mitologię, jednak największe znaczenie dla rozwoju literatury europejskiej miały mitologie grecka i rzymska.
W XVIII w. do mitologii włączono też podania ludowe z ich pierwiastkiem cudowności i fantastyki jako wyraz zbiorowych wierzeń. Obecnie przez mit rozumie się każde wyobrażenie zbiorowe, które pozbawione jest racjonalnego uzasadnienia, a wynika z emocji i pragnień określonej wspólnoty. Współczesne mity są wypracowywane w związku z ideologiami, kreują je też środki masowego przekazu. Tak pojęte mity, choć pozbawione pierwiastka religijnego, modelują ludzkie zachowania i przeświadczenia. Od początku rozwoju kultury mity były z nią związane. Wpływały na epos, tragedię, później stanowiły zbiór motywów wyzyskiwanych przez literaturę. Przykłady: J. Andrzejewski Prometeusz, J. Iwaszkiewicz Ikar, Z. Herbert Apollo i Marsjasz, Nike, która się waha, J. Przyboś Nike itd.
