generał, komendant ZWZ i AK. Pochodził z Piotrkowa Trybunalskiego, ukończył studia w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Jeszcze przed I wojną światową związał się z organizacjami niepodległościowymi (Polskie Drużyny Strzeleckie), ukończył też kursy podoficerskie i oficerskie. W czasie I wojny światowej walczył w I Brygadzie Legionów, a po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie. W niepodległej Polsce pełnił służbę w wojsku: był wykładowcą w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, szefem sekcji wyszkolenia I oddziału Naczelnego Dowództwa, szefem sekcji w Biurze Ścisłej Rady Wojennej, kierownikiem Wydziału Naukowo-Wydawniczego, zastępcą szefa Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, pełnił też obowiązki dowódcy w różnych jednostkach. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył na froncie południowo-wschodnim pod dowództwem gen. E. Rydza-Śmigłego.
W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. W okupowanej Polsce został komendantem i szefem sztabu Służby Zwycięstwu Polsce (X 1939 - I 1940 r.). W styczniu 1940 r. został komendantem Obszaru Nr 1 ZWZ, a 30 VI 1940 r. Komendantem Głównym ZWZ. Po reorganizacji polskiej armii podziemnej został 14 II 1942 r. dowódcą AK. Awansowano go wtedy na generała. Był odpowiedzialny nie tylko za organizację konspiracyjnego wojska, ale także za wyszkolenie oficerów. Był autorem wielu prac teoretycznych z zakresu wojskowości. Na jego polecenie podjęto opracowanie planów powszechnego powstania przeciw Niemcom.
W wyniku denuncjacji został aresztowany przez Niemców 30 VI 1943 r. i uwięziony w Berlinie, a następnie w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Po wybuchu powstania warszawskiego został zamordowany z rozkazu samego Himmlera.
Jest kawalerem Virtuti Militari, Krzyża Niepodległości, Orderu Polonia Restituta, Krzyża Walecznych i Krzyża AK.