francuski matematyk, fizyk, pisarz i filozof. Od najmłodszych lat wykazywał wybitne uzdolnienia w dziedzinie geometrii i matematyki. Swoją pierwszą rozprawę matematyczną ogłosił w wieku 16 lat, a trzy lata później skonstruował maszynę matematyczną wykonującą dodawanie i odejmowanie. Odkrył zasadę podzielności liczb całkowitych przez inną liczbę całkowitą, stworzył podstawy rachunku prawdopodobieństwa i rachunku różniczkowego, odkrył tzw. trójkąt Pascala. Ponadto prowadził badania nad ciśnieniem atmosferycznym i odkrył jego zależność od wysokości, temperatury i wilgotności. Sformułował też podstawowe prawa hydrostatyczne, tzw. prawa Pascala.
Ostatnie 8 lat życia poświęcił filozofii i religii, a jego przemyślenia zostały zawarte w wydanym w 1670 r. dziele Myśli. Był człowiekiem głęboko religijnym, zwolennikiem jansenizmu (nurtu reformatorskiego w Kościele opowiadającego się za rygoryzmem obyczajowym). Zdecydowanie sprzeciwiał się jezuitom, co jest widoczne w jego Prowincjałkach (1656- 57). Jego filozofia jest trochę zbliżona do filozofii Kartezjusza, jednak pierwszeństwo Pascal przypisywał wierze i sercu, a nie rozumowi. Nie przywiązywał też żadnego znaczenia do rzeczy materialnych. Uważał, że prawdziwa siła człowieka tkwi w tym, że jest "myślącą trzciną". Jest też autorem tzw. zakładu Pascala, czyli założenia, że dla człowieka korzystniej jest przyjąć tezę, że Bóg istnieje (niż ją odrzucić), gdyż nie traci wtedy szansy na życie wieczne (jeśli potem okaże się, że Bóg faktycznie istnieje).