święty, hiszpański działacz kościelny. Ignacy Loyola pochodził z Kraju Basków (Hiszpania) i początkowo był oficerem w służbie wicekróla Nawarry. Walcząc w wojnie z Francją w 1521 r. został ranny i w czasie rekonwalescencji zainteresował się życiem duchowym. Porzucił rzemiosło wojenne i przez dwa lata wiódł życie pustelnika, a w 1523 r. odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Po powrocie postanowił uzupełnić swoją edukację i rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie w Alcali, a następnie w Salamance i Paryżu. Był człowiekiem zdolnym, o nieprzeciętnej osobowości. Postępująca reformacja sprawiła, że Loyola, chcąc ratować Kościół katolicki, stał się jej fanatycznym wrogiem. W 1534 r. założył zakon jezuitów (Towarzystwo Jezusowe), którego został pierwszym generałem. Zakon początkowo miał prowadzić działalność misyjną w Palestynie. Jednakże z powodu trudności sprawianych przez Turków okazało się to niemożliwe i dlatego w 1540 r. z polecenia papieża Pawła III jezuici zajęli się pracą wśród młodzieży. Prężny i świetnie zorganizowany zakon stał się głównym orężem Kościoła katolickiego w walce z reformacją. Loyola kierował nim aż do swojej śmierci. W 1609 r. został beatyfikowany, a 13 lat później kanonizowany.