HIROHITO (1901-1989), tzn. Syn Słońca

cesarz Japonii, syn cesarza Yoshihito i cesarzowej Sadako, władca absolutny. Ukończył japońską szkołę wojskową i w młodości podróżował po Europie. Był bardzo nieśmiały, nie interesowały go polityka ani wojsko, gdyż fascynował się biologią morza. W 1921 r. został regentem (współrządzącym), gdyż jego ojciec cierpiał na chorobę umysłową. W 1926 r. - po śmierci ojca - Hirohito został cesarzem Japonii i przyjął imię Showa (Pokój Oświecony). Jako cesarz nie identyfikował się z żadną partią polityczną, a choć miał władzę absolutną, to nigdy nie zabierał głosu na posiedzeniach rządu i ograniczał się jedynie do wyrażania zgody na zaproponowane działania. Japończycy bardzo go szanowali i autentycznie oddawali cesarzowi boską cześć. Hirohito szybko stracił kontrolę nad armią na rzecz gen. Tojo, który wbrew woli cesarza prowadził ekspansjonistyczną politykę. Z czasem rzeczywista władza w Japonii przeszła w ręce wojskowych na czele z gen. Tojo i adm. Yamamoto, którzy przeprowadzili faszyzację Japonii i ograniczali się tylko do informowania cesarza o swoich decyzjach i ich realizacji. W 1944 r. Hirohito, który był świadomy trudnego położenia Japonii pod koniec wojny, apelował do parlamentu i dowództwa armii o zakończenie wojny i zabiegał za granicą o rozpoczęcie negocjacji pokojowych. 20 VII 1944 r. doprowadził do dymisji gen. Tojo. Nie udało mu się jednak zapobiec zrzuceniu bomb atomowych na Japonię, nakłonił natomiast rząd do ogłoszenia bezwarunkowej kapitulacji, o której cesarz poinformował naród przez radio 15 VIII 1945 r. Po wojnie zachował swój tron, gdyż gen. MacArthur (dowódca wojsk okupujących Japonię) zdawał sobie sprawę z popularności cesarza. Jego absolutna władza została jednak ograniczona: w styczniu 1946 r. cesarz publicznie wyrzekł się swojego boskiego pochodzenia. Na mocy konstytucji z 1947 r. władza cesarska nabrała czysto symbolicznego charakteru. Poświęcił się całkowicie pracy naukowej, a jego dzieła o mięczakach zyskały światowe uznanie naukowców.