działacz komunistyczny. Z zawodu był zecerem. W 1912 r. wstąpił do PPS - Lewica, a 6 lat później został członkiem Komunistycznej Partii Polski (KPP) - działał wtedy na terenie Zagłębia Dąbrowskiego. W latach 1925-27 znalazł się w KC KPP. Kilkakrotnie wyjeżdżał do Moskwy, gdzie ukończył szkołę Międzynarodówki Komunistycznej (Kominternu). W 1930 r. skierowano go jako agenta Kominternu do Bułgarii, a następnie do Austrii i Czechosłowacji. Do Polski powrócił w 1933 r. i został powołany na sekretarza Komitetu Okręgowego KPP w Łodzi. Wkrótce został skazany na 7 lat więzienia za działalność na szkodę państwa, ale objęto go amnestią i zwolniono w 1938 r. Rok później przekazano go ZSRR w czasie wymiany uwięzionych agentów. W czasie okupacji był funkcjonariuszem NKWD w Mińsku. Odpowiada za masowe represje i śmierć kilkuset tys. ludzi, których kazał mordować za rzekome sprzyjanie Niemcom. 31 XII 1943 r. na polecenie Stalina został przerzucony do Warszawy z zadaniem kierowania utworzoną przez PPR Krajową Radą Narodową. Miał przygotować sprzyjające warunki do przejęcia przez komunistów rządów w Polsce po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej. Brał udział w konferencji poczdamskiej. W 1947 r. został wybrany na prezydenta Rzeczypospolitej i funkcję tę pełnił do 1952 r. Po zmianie konstytucji w 1952 r. został premierem PRL. Jednocześnie od 1948 r. kierował PZPR. W latach 1954-56 pełnił funkcję I sekretarza KC PZPR. Był jednym z najbliższych współpracowników Stalina i bezkrytycznym wykonawcą jego poleceń. Jego polityka zmierzała do całkowitego uzależnienia Polski od ZSRR: konstytucja z 1952 r. była wzorowana na stalinowskiej konstytucji ZSRR z 1936 r., prosił Stalina o zmianę hymnu Polski na hymn radziecki (z niewiadomych przyczyn Stalin odmówił). Jest odpowiedzialny za zbrodnie stalinizmu w Polsce. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach w Moskwie, gdzie przybył na zjazd komunistów radzieckich i uczestniczył w XX Zjeździe KC KPZR.
