MIRON

M. Białoszewski Pamiętnik z powstania warszawskiego, bohater główny i narrator; należy go utożsamiać z autorem.

Wygląd: brak informacji w utworze.

Życiorys: Ma 20 lat, mieszka razem z matką na Chłodnej, uczęszcza na tajne komplety polonistyki UW. 1 sierpnia matka wysłała go po chleb do kuzynki Teika. Na ulicy zaskoczyła go wieść o powstaniu. Nie mógł wrócić do domu. Udał się do koleżanki ze studiów, Ireny. Potem wrócił do matki. Po upadku Starówki przeszedł kanałami do Śródmieścia, do ojca. W schronach przeżył do końca powstania. Po kapitulacji Miron wraz z ojcem zostali wywiezieni do Rzeszy.

Miron w czasie powstania nie brał udziału w walkach, ale pomagał transportować rannych, wraz z innymi budował barykady, zdobywał jedzenie i wodę dla przyjaciół oraz rodziny. Był jednym z cywilów, który doświadczył grozy walk i nalotów, musiał ciągle uciekać, mieszkać w schronach i ruinach. Jego los był podobny do życia innych mieszkańców Warszawy.

Charakterystyka: Narrator niczym się spośród warszawian wyróżnia, właściwie wtapia się w tłum. Opowiadając, używa często formy "my" nie "ja". Bardzo mocno odczuwa wspólnotę z innymi mieszkańcami stolicy. Podkreśla ten związek forma językowa pamiętnika. Narrator "gada", opisuje w sposób zwyczajny i prosty, mało mówi o wrażeniach, nie analizuje siebie ani innych.

Nie znane są motywy postępowania bohatera, zdarzenia przedstawione są wyłącznie od strony faktów. Wiadomo tylko, że Miron nie był zaangażowany w konspirację, że powstanie go zaskoczyło i nie myśli o przystąpieniu do oddziału powstańczego. Uczestniczy natomiast żywo i z zaangażowaniem w życiu miasta. Chce być w różnych miejscach, pragnie widzieć i wiedzieć, co się z nim dzieje. Chce zarejestrować, co działo się dzień po dniu z miastem i jego mieszkańcami. Mocno podkreśla potrzebę bycia razem, bo tak łatwiej było przeżyć. Wspólne było jedzenie, organizowanie wody, modlitwy, gaszenie pożarów. We wszystkich tych sytuacjach narrator jest bardzo aktywny, naraża życie, stara się bardzo. Pomaga też powstańcom, ale mniej chętnie. Nie jest bohaterem, jest zwykły, przeciętny, życzliwy dla bliskich, chętny do pomocy, gdy prosi ktoś znajomy.

Rola w utworze: narrator, jeden z wielu warszawian, którzy jako cywile brali udział w powstaniu.