Prozaik, poeta, urodził się w Warszawie. Po zdaniu matury na tajnych kompletach nauczania w 1942 r. studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po upadku pow-stania warszawskiego został wywieziony do Niemiec, skąd uciekł do Częstochowy. Po wojnie pracował m.in. na poczcie, zajmował się dziennikarstwem, a także kontynuował studia polonistyczne i zarobkował pisaniem tekstów piosenek. W 1955 r. wraz z przyjaciółmi Ludwikiem Heringiem i Ludmiłą Murawską założył teatr, zwany początkowo Teatrem na Tarczyńskiej od nazwy ulicy, gdzie mieściła się jego siedziba, a następnie Teatrem Osobnym. Swoje minidramaty Białoszewski opublikował w wydanym w 1971 r. zbiorze zatytułowanym Teatr Osobny. Właściwy debiut poety nastąpił w 1956 r. Wtedy to ukazał się pierwszy zbiór wierszy - Obroty rzeczy, który wzbudził duży entuzjazm krytyków, ale także liczne kontrowersje. Ze względu na rok debiutu przypisywano Białoszewskiego do tzw. pokolenia "Współczesności", szybko jednak zorientowano się, że jego twórczość wyrasta z doświadczeń pokolenia wojennego (pokolenie Kolumbów). W następnych latach Białoszewski opublikował kolejne zbiory poezji: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961), Było i było (1965). W 1970 r. ukazał się Pamiętnik z powstania warszawskiego, a w późniejszych latach zbiory prozy: Donosy rzeczywistości (1973), Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał (1977), Rozkurz (1980) oraz zbiór poetycki Odczepić się (1978). W centrum zainteresowania poezji i prozy Białoszewskiego znalazły się obrzeża rzeczywistości, to co zwykłe, codzienne, często niezauważane. Zjawisku temu towarzyszyło wprowadzenie do poezji języka potocznego, często kalekiego, ułomnego, fragmentarycznego.