Prozaik, poeta, urodził się w Warszawie. Po zdaniu matury na tajnych kompletach nauczania w 1942 r. studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po upadku pow-stania warszawskiego został wywieziony do Niemiec, skąd uciekł do Częstochowy. Po wojnie pracował m.in. na poczcie, zajmował się dziennikarstwem, a także kontynuował studia polonistyczne i zarobkował pisaniem tekstów piosenek. W 1955 r. wraz z przyjaciółmi Ludwikiem Heringiem i Ludmiłą Murawską założył teatr, zwany początkowo Teatrem na Tarczyńskiej od nazwy ulicy, gdzie mieściła się jego siedziba, a następnie Teatrem Osobnym. Swoje minidramaty Białoszewski opublikował w wydanym w 1971 r. zbiorze zatytułowanym Teatr Osobny. Właściwy debiut poety nastąpił w 1956 r. Wtedy to ukazał się pierwszy zbiór wierszy - Obroty rzeczy, który wzbudził duży entuzjazm krytyków, ale także liczne kontrowersje. Ze względu na rok debiutu przypisywano Białoszewskiego do tzw. pokolenia "Współczesności", szybko jednak zorientowano się, że jego twórczość wyrasta z doświadczeń pokolenia wojennego (pokolenie Kolumbów). W następnych latach Białoszewski opublikował kolejne zbiory poezji: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961), Było i było (1965). W 1970 r. ukazał się Pamiętnik z powstania warszawskiego, a w późniejszych latach zbiory prozy: Donosy rzeczywistości (1973), Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał (1977), Rozkurz (1980) oraz zbiór poetycki Odczepić się (1978). W centrum zainteresowania poezji i prozy Białoszewskiego znalazły się obrzeża rzeczywistości, to co zwykłe, codzienne, często niezauważane. Zjawisku temu towarzyszyło wprowadzenie do poezji języka potocznego, często kalekiego, ułomnego, fragmentarycznego.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
