NARRATOR

Z. Nałkowska Medaliony. Wszystkie opowiadania tomu mają wspólnego narratora. Opowiadania są pisane w pierwszej osobie i narratorka wyznaje, że pracowała w komisji badającej zbrodnie hitlerowskie, co pozwala utożsamiać ją z autorką. Wypowiedzi narratora nie mają charakteru fikcyjnego, nie są zmyśleniem, lecz reportażem, zapisem autentycznych zdarzeń. W każdym z opowiadań narrator prowadzi rozmowę z innym bohaterem - świadkiem lub ofiarą. Narrator relacjonuje zdarzenia, streszczając opowieść swojego rozmówcy, a jeszcze częściej oddając mu głos. Stąd w wielu opowiadaniach występuje dwóch narratorów. Nałkowska zachowuje indywidualny styl wypowiedzi poszczególnych postaci. Nie ingeruje w ich wspomnienia, unika komentarzy, przyjmuje postawę badacza, reportera, dokumentalisty. Dąży do ukazania obiektywnego obrazu zbrodni hitlerowskich oraz wzmocnienia efektu autentyczności prezentowanych zdarzeń

Bohaterowie poszczególnych opowiadań są ludźmi prostymi, więźniami obozów, ofiarami hitlerowskiego terroru, naocznymi świadkami zbrodni. Nie pojmują oni grozy doświadczeń, które przeżyli, nie umieją ich analizować ani uogólniać. Potrafią tylko rzeczowo i beznamiętnie relacjonować. Najczęściej są bezimienni i anonimowi