ŁĘCKA IZABELA

B. Prus Lalka, bohaterka główna i tytułowa; córka Tomasza Łęckiego, ukochana Stanisława Wokulskiego

Wygląd: Została ukazana jako posągowo piękna kobieta, przyzwyczajona do życia w luksusach, w świecie wiecznej wiosny, otoczona wielbicielami, wyobrażająca sobie, że została stworzona do przyjmowania hołdów

Życiorys: Zubożała arystokratka. Odrzuca zaloty Wokulskiego, bo uważa, że jej one ubliżają. Nie wyobraża sobie, że mogłaby zostać żoną kupca. Nie waha się natomisat przyjmować drogich prezentów od zamożnych krewnych (ciotki Karolowej). W końcu zgadza się zostać narzeczoną Wokulskiego, ale nadal flirtuje ze Starskim. Nic nie czuje do wiernego adoratora. W pociągu do Krakowa pozwala sobie na tak niedwuznaczne zachowanie wobec Starskiego, że widząc to, Wokulski przeżywa załamanie i chce popełnić samobójstwo

Ostatecznie Izabela wstąpiła do klasztoru

Charakterystyka: Jest zapatrzoną w siebie egoistką, nie zadaje sobie trudu, by poświęcić innym minimum uwagi. Zresztą jest przekonana, że inni ludzie istnieją tylko po to, by jej służyć. Nie umie nawet zaopiekować się chorym ojcem. Przywykła do sztucznego świata salonów, innego nie zna ani znać nie chce. Stworzyła sobie teorię, zgodnie z którą praca jest karą za grzechy, a obarczeni nią ludzie to swego rodzaju pokutnicy, z natury niższego niż ona gatunku. Ona sama nic nie robi, niczego praktycznego nie umie i nie mieści jej się w głowie, że mogłaby cokolwiek robić. Nie ma pojęcia o zarabianiu pieniędzy, nie wie skąd ojciec je bierze, nie rozumie problemów finansowych (nie wie np. co to są procenty!). Musi natomiast mieć powóz, konie, stroje i musi bywać na salonach. O kłopotach ojca wie tylko tyle, że nie mogą już sobie pozwolić na wyjazdy za granicę. Martwi się też, gdy nie może kupić sobie nowego wiosennego kostiumu. Rozumie, że musi wyjść dobrze za mąż, by ktoś przejął troskę o zaspokajanie jej potrzeb. Nie jest zdolna do pokochania kogoś szczerze, umie tylko flirtować, bo do takiego stylu bycia przywykła

Izabela nie rozumie i nie docenia Wokulskiego, nie dostrzega jego uczuć, widzi w nim tylko pokornego sługę, znajdującego przyjemność w nadskakiwaniu swej księżniczce. Gotowa jest w końcu wyjść za niego, skoro ojciec nalega i nie ma innych kandydatów, ale nie jest w stanie go pokochać ani zrezygnować z flirtów. Ewentualne małżeństwo z człowiekiem należącym w jej mniemaniu do niższej klasy społecznej traktuje jak wielkie poświęcenie i ustępstwo ze swej strony. W jej świadomości nie istnieją żadne zasady moralne, nie ma też poczucia jakichkolwiek wartości. Zatraciła nawet właściwy wszystkim ludziom podstawowy instynkt dobra i zła, dlatego podoba jej się Starski - postać prawdziwie odpychająca, a nie dostrzega szlachetności Wokulskiego, fascynuje ją Molinari, wyśmiany w arystokratycznych salonach warszawskich, a nie potrafi docenić oddania i wierności głównego bohatera

Rola w utworze: Prus skonstruował kobietę, arystokratkę, obiekt szalonej miłości, być może powód samobójstwa jako postać, której wdzięk i styl są wyuczone, kryją się za nimi zimny egocentryzm, wyrachowanie i przesądy klasowe. Jej zachowanie, kultura, obycie to tylko pozory, udawanie, by dobrze się sprzedać. Nie zasługuje ani na miłość romantyczną, ani na jakąkolwiek, ponieważ nie potrafi jej poznać, docenić i odwzajemnić