Justynian Wielki był cesarzem bizantyjskim w latach 527-565. Po śmierci uznany za Świętego Kościoła prawosławnego.

Justynian Wielki urodził się w 483 r. w Tauresium. Był siostrzeńcem cesarza Justyna I.

1 kwietnia 527 r. został ogłoszony przez Justyna I współcesarzem. Po jego śmierci w tym samym roku został cesarzem Konstantynopola.

 

Prowadził walki z Ostrogotami, Persami i Wandalami. Podboje, jakich dokonał nie były jednak trwałe.

Ogromne zasługi poczynił Justynian Wielki doprowadzając do reformy wewnętrznej państwa. Za jego rządów doszło do wielkiej kompilacji przepisów prawa rzymskiego, wśród nich "Kodeksu Justyniana". Zawiera on konstytucje od czasów Hadriana do czasów Justyniana.

Ponadto komisja działająca na zlecenie Justyniana Wielkiego opracowała Digesta - zbiór fragmentów pism prawników rzymskich, a także Institutiones - podstawowe informacje z zakresu prawa.

Na skutek wzrostu podatków doszło do wybuchu powstania "Nika" w 532 r. wśród mieszkańców Konstantynopola. W walkach zginęło ok. 30 tys. osób, a Justynian Wielki prawie stracił władzę.

Justynian Wilki walczył z religią pogańską. Nakazał przyjęcie chrztu wszystkim obywatelom cesarstwa Wszelkie przejawy kultu pogańskiego miały być karane śmiercią. Jako cesarz zwoływał synody i decydował o dogmatach, nie licząc się jednocześnie z Cesarstwem Zachodnim.

Za czasów Justyniana Wielkiego doszło do rozwoju Konstantynopola. Ufundował on m.in. kolejną świątynię Hagia Sophia, ale również inne świątynie, drogi, akwedukty.

Justynian Wielki zmarł w 565 r. w Konstantynopolu.