Mezozoik (z gr. mesos - pośredni, środkowy i dzoikos - zwierzęcy) jest to era, która trwała pomiędzy paleozoikiem a kenozoikiem od ok. 225 do ok. 65 mln lat temu. Dzieli się ją na trzy okresy: trias, jurę i kredę.
Charakteryzował ją duży dynamizm w kształtowaniu powierzchni Ziemi. Zmieniał się rozkład lądów i oceanów oraz miały miejsce ciągłe przekształcania rzeźby naszego globu. Zjawiska te były powodowane przede wszystkim ruchami płyt litosfery. Jednocześnie następowała akumulacja skał osadowych w dnach zbiorników morskich. W erze mezozoicznej rozpoczęły się alpejskie ruchy górotwórcze.
Mezozoik cechuje również intensywny rozwój życia organicznego. Dominowały wówczas olbrzymich rozmiarów płazy i gady - dinozaury, które żyły zarówno na lądach jak i w morzach. Dla fauny morskiej najbardziej charakterystyczne były ichtiozaury i plezjozaury, a dla lądowej - drapieżne tyranozaury i roślinożerne stegozaury i diplodoki. W trakcie trwania tej ery pojawiły się również ptaki, jednak o wielu cechach gadzich, np. archeopteryks (najstarszy ptak). W wodach morskich, poza płazami i gadami, żyły także głowonogi, ramienionogi, małże, jeżowce i gąbki. Pod koniec ery mezozoicznej zwierzęta te wymarły, prawdopodobnie w wyniku zmian klimatu, jakie nastąpiły po upadku na Ziemię meteorytu.
