Termin "kras", pochodzący od nazwy płaskowyżu Kras w Górach Dynarskich, gdzie zjawisko krasowienia występuje w bardzo charakterystycznych formach. Krasowienie oznacza zjawisko rozpuszczania się skał przez wodę, oraz teren na którym zjawisko to występuje w dużym natężeniu. Skały podlegające rozpuszczaniu przez wodę to: wapienie, dolomity, kreda, gipsy i sole. Rozpuszczalność wymienionych skał wzrasta wraz ze wzrostem ilości dwutlenku węgla w wodzie. Zawartość ta zależna jest od klimatu - dwutlenek węgla łatwiej rozpuszcza się w wodzie w klimacie chłodnym i wilgotnym. Proces krasowienia przedstawia wzór chemiczny: CaCO3 + CO2 + H2O = Ca (HCO3)2 Proces krasowienia postępuje szybko na obszarach spękanych, uszczelinionych, gdzie woda ma łatwiejszy dostęp w głąb. Z tego powodu dla obszarów krasowych charakterystyczna jest mała ilość cieków wodnych lub ich zupełny brak - tworzą się cieki podziemne. Miejsca wpływu wody to ponory, a wypływu - wywierzyska.
Kras dzieli się na pełny (całkowity) i półkras (niepełny). Kras całkowity występuje w skałach rozpuszczalnych zawierających mało części ilastych. Gdy warstwy skał rozpuszczalnych zawierają dużo części ilastych i mają małą miąższość (grubość) powstaje kras niepełny.
Najważniejsze obszary występowania zjawisk krasowych to: Półwysep Dynarski, Masyw Centralny, Góry Jura, Półwysep Indochiński,, południowa część Chin, Jukatan, Wyżyna Gujańska. W Polsce do terenów krasowych zaliczają się:
- Wyżyna Krakowsko-Wieluńska, Tatry, Pieniny - kras na wapieniach;
- Niecka Nidy - kras na gipsach;
- Wyżyna Lubelska - kras na kredzie.
Zjawisko krasowienia prowadzi do powstawania form krasowych. Formy te dzieli się na powierzchniowe i podziemne. Do form powierzchniowych należą:
- żłobki krasowe - rynienkowate zagłębienia na powierzchni skał ulegających krasowieniu;
- żebra krasowe - formy wypukłe pomiędzy żłobkami krasowymi;
- leje krasowe - forma klęsła, o kształcie lejkowatym;
- studnie krasowe - formy ukierunkowane pionowo, wzdłuż spękań i szczelin;
- zapadliska krasowe - powstają w wyniku zapadania się jaskiń, są to formy głębokie, otoczone pionowymi ścianami;
- uwały - powstają z połączenia kilku lejów krasowych;
- wąwozy krasowe - doliny o bardzo stromych zboczach oraz płaskim, nierównym dnie, często kręte, bez stałego odpływu wody. Powstają pod wpływem rozpuszczania skał przez wodę lub przez zapadnięcie się jaskini;
- polja - rozległe kotliny krasowe, powstające przez całkowite zniszczenie skał krasowiejących, aż do poziomu wód gruntowych. Polja odwadniane są przez podziemne rzeki;
- mogoty, humy - ostańce skalne, zbudowane ze skał krasowiejących, twardszych niż w otoczeniu.
Do form krasu podziemnego zalicza się:
- jaskinie krasowe - wolne przestrzenie pod powierzchnią ziemi. Jaskinie mogą tworzyć systemy jaskiniowe w skład których wchodzi wiele sal i korytarzy;
- schrony krasowe - podobne do jaskiń, lecz otwarte na dopływ światła dziennego z minimum jednej strony;
- nacieki jaskiniowe - formy na stropie, ścianach i dnie jaskini, należą do nich:
- stalaktyty - nacieki w kształcie sopla zwisające ze stropu jaskini;
- stalagmity - nacieki powstające zazwyczaj pod stalaktytami, na dnie jaskini, zazwyczaj szersze od stalaktytów;
- stalagnaty - powstają w wyniku połączenia stalaktytów i stalagmitów;
- draperie - nacieki w kształcie zasłon na ścianach i stropie jaskini.
- kominy krasowe - łączą jaskinię z powierzchnią ziemi, zwężają się ku górze.
