Jowisz to największa planeta w naszym Układzie Słonecznym. Jej całkowita masa jest większa niż suma mas pozostałych planet w układzie. Planeta oddalona jest od Słońca na średnią odległość 778,3 miliona km.

Jowisz to czwarty, pod względem jasności po Słońcu, Księżycu i Wenus obiekt widoczny na ziemskim nieboskłonie. Posiada 11 razy większą średnicę oraz 318 razy większą masę niż nasz glob ziemski. Ruch obiegowy tej planety wokół Słońca trwa niemalże 12 lat.

Nazwa tej planety została zaczerpnięta z rzymskiej mitologii i oznacza boga Jowisz - władcę wszystkich bogów i najwyższego boga w panteonie. Ta nazwa jest odpowiednikiem greckiego Zeusa. Bóg ten był patronem i wiecznym obrońcą zarówno miasta, jak również całego państwa rzymskiego.

Jowisz to olbrzymia planeta w postaci kuli gazowej. Tak jak Saturna, Neptuna i Urana nazywamy ją "gazowym gigantem". Należy do układu planet zewnętrznych o odmiennym składzie chemicznym jak planety wewnętrzne. Jego budowa przypomina budowę Słońca. Atmosfera Jowisza składa się w 85% z wodoru i w 14% z helu. Kształt Jowisza przypomina poprzecinany pasmami żółty dysk, wokół którego krążą księżyce. Cztery najjaśniejsze z nich są widoczne bez jakichkolwiek problemów. Są one ruchome względem planety, dlatego co noc zmieniają swe położenie. Ten ruch odkryty został przez Galileusza. Prawie cały Jowisz składa się z atmosfery, oprócz tej warstwy w budowie planety występuje również skalne jądro, posiadające średnicę około 30 000 km. Jest to jednak mały procent budowy w porównaniu z powłoką atmosferyczną. W skład atmosfery Jowisza wchodzi wodór, hel oraz domieszki: metan, amoniak i para wodna. Wartość ciśnienia gazu przy powierzchni skalnego jądra przewyższa 45 milion razy ciśnienie poziomu morza i ciśnienia ziemskiego. W wyniku tego doszło do sprasowania gazów, aż uzyskały one część właściwości ciała stałego, oraz powodując wzrost swej wewnętrznej temperatury. W wyniku tego działania prądów żar z jądra wydobywany jest na powierzchnię planety i Jowisz jest zdolny wypromieniować ponad 2,5 razy więcej energii niż dostarczana na jego powierzchnię energia słoneczna. Masa Jowisza wynosi jedynie 0.001 masy Słońca. Wcześniej uważano, że z taką wielkością Jowisz może być gwiazdą i sam emitować światło, jednakże masa mu na to nie pozwala - najmniejsza masa zdolna do emisji światła to 0.06 masy Słońca, dlatego Jowisz, by stać się gwiazdą musi być około 60 razy większy.

Widząc Jowisza dostrzegamy jedynie jego zewnętrzną powłokę atmosferyczną. W czasie rotacji planety warstwy ulegają zmieszaniu i powstają pasy, położone równolegle do równika. Poznano dotychczas 19 takich struktur i nazwano je zależnie od miejsca ich występowania. Wiatr wieje w tych pasach z niebagatelną prędkością od 180 do 430 km/h. W momencie spotkania się dwóch odmiennych wiatrów wytwarza się wir. Od około trzech wieków prowadzone są badania nad takim wirem nazywanym Wielką Czerwoną Plamą. Od czasu do czasu wir zanika, by za kilka chwil pojawić się na nowo. Atmosfera z tymi zjawiskami ma miąższość około 1 000 km. Pod nią wiruje ciekły wodór. Dno tego wodorowego oceanu, położone gdzieś na głębokości ponad 25 000 km posiada wartość temperatury 11 000 K, a wartość ciśnienia jest 3 miliona razy większa niżeli ciśnienia ziemskiego. Te warunki utrzymują wodór w postaci ciała metalicznego. Atomy wodoru ulegają tak silnemu ściśnięciu, że oddzielają się od nich powłoki elektronowe, a wolne elektrony poruszają się swobodnie. Tworzą one pole magnetyczne o ogromnej sile, będące jego naturalnym nadajnikiem radiowym.

Potężny Jowisz otoczony jest nie tylko silnym polem magnetycznym, ale również kilkoma dużymi satelitami i układami pierścieni. Planeta okrążana jest przez co najmniej 16 księżyców. Są nimi: Metis, Adrstea, Amalthea, Callisto, Ganimedes, Europa, Io, Thebe, Elara, Himalia, Lysithea, Leda, Sinope, Ananke, Carme, Pasiphae. Galileuszowi księżyce (z nazwiska odkrywcy) to: Callisto, Europa, Io, Ganimedes.

Księżyc Caliisto pokrywa gruba warstwa lodu. Księżyc posiada średnicę 48 200 km i jest drugim, co do wielkości księżycem tej planety. Powierzchnię jego jest trudno zobaczyć a to za sprawą krążących wokół niego niespokojnie meteorów. Stąd też pochodzą liczne kratery pometeorytowe na jej powierzchni.

Księżyc Europa również przykryta jest grubą warstwą lodu, brak jest kraterów a z uwagi na rozmiary średnicy 3 138 km księżyc ten jest jednym z najmniejszych w grupie księżyców galileuszowych. Prawdopodobnie lód pokrywający jej powierzchnię wykształcił się z wody, która wydostając się ze środka tego ciała niebieskiego zamarzła, powodując z niej najgładsze ciało naszego Układu Słonecznego.

Księżyc Ganimedes posiada średnicę o wielkości 5260 km - jest jednocześnie największym księżycem naszego Układu Słonecznego. Jest on zbudowany z lodu a jego cechą charakterystyczną jest urozmaicona kraterami powierzchnia. Licznie spotykane są również szerokie spękania skorupy i uskoki, będące świadectwem wciąż aktywnych procesów zachodzących wewnątrz tego księżyca. Erupcje wulkaniczne dobudowują skorupę, która liczy sobie zaledwie 1 000 000 lat.