Początek ery magnetofonów to niewątpliwie 1935 rok i wystawa radiotechniki w Berlinie. Wtedy to zaprezentowano publiczności przyrząd nazwany "Magnetophon", za pomocą którego można było rejestrować dźwięki dzięki obecności specjalnej taśmy z papieru, na zewnątrz której znajdowała się warstwa magnetyczna. Było to niewątpliwie wielkie wydarzenie. Kolejne lata pochłaniało udoskonalanie tego urządzenia. Jednym z pierwszych unowocześnień było zastosowanie ferrytowych głowic, potem systemu kasetowego oraz układu redukującego szumy i sterowania mikroprocesorowego. Wszystko to rozegrało się na przestrzeni niespełna 30 lat. Natomiast już pod koniec lat sześćdziesiątych rozpoczęły się prace nad urządzeniem cyfrowym o podobnych funkcjach. Rok 1972 zaowocował przedstawieniem dwóch typów magnetofonów cyfrowych. Pierwszy typ nosił nazwę R-DAT, miał wirujące głowice i charakteryzował się zapisem pośrednim . Drugi typ o nieruchomych głowicach i bezpośrednim zapisie to S-DAT.

Do powszechnego użytku takie magnetofony weszły dopiero w roku 1987. Oczywiście jak wszelkie techniczne nowinki najpierw pojawiły się w Japonii. Dopiero później stały się popularne na całym świecie. Obecnie magnetofony wypierane są przez inne urządzenia chociażby odtwarzacze mp3 czy CD.

Można wyróżnić różne klasy magnetofonów, w zależności od ich przeznaczenia. I tak wyróżnia się magnetofony powszechnego użytku czyli te najbardziej popularne, magnetofony Hi-Fi oraz takie do profesjonalnego użytku czyli magnetofony do nagrań w studiach radiowych i telewizyjnych i magnetofony reporterskie.

Istnieją również różne typy magnetofonów. W zależności od typu klasyfikacji dzieli się je na :

- cyfrowe i analogowe

- kasetowe lub szpulowe

- o zasilaniu sieciowym lub bateryjnym

- jedno- lub wielościeżkowe.

Magnetofon jest urządzeniem przeznaczonym do zapisu i odtwarzania dźwięku. Tak jak wyżej zostało wspomniane prototypem dzisiejszego magnetofonu był "Magnetophon". Jednak pierwszy zapis dźwięku miał miejsce dużo wcześniej. Było to w roku 1898, a człowiek, który przedstawił takie urządzenie nazywał się Poulsen. Jednak w tych aparatach zapisywanie i odtwarzanie dźwięku odbywało się bez wzmacniania sygnałów elektrycznych. Na skutek tego dlatego uzyskiwane efekty były mizerne i urządzenia nie znalazły szerszego zastosowania. W roku 1927 została wynaleziona taśma magnetofonowa i to od tego momentu rozpoczęły się intensywne prace nad przyrządami zapisującymi dźwięk.

Do najważniejszych części składowych magnetofonu należą:

- układ umożliwiający przesuwanie się taśmy magnetofonowej nad głowicą z odpowiednia prędkością. Takie mechanizmy napędowe najczęściej składa ją się z układu kół zębatych i ciernych, dźwigni i innych elementów. Zasadniczym elementem napędowym jest silnik. Obecnie dąży się do zastępowania jednego silnika wieloma, sprawującymi różne funkcje.

- głowica robocza - dzięki niej możliwy jest zapis i odtwarzanie zapisanego dźwięku. W magnetofonach wyższej klasy stosuje się osobną głowicę do zapisu i do odczytu.

- głowica kasująca

- wzmacniacz - dzięki niemu możliwe jest wzmacnianie zapisywanego bądź odtwarzanego dźwięku.

Wśród parametrów magnetofonu można wyróżnić:

  • rodzaj taśmy magnetofonowej
  • pasmo przenoszenia
  • czułość
  • poziom szumów