Jeżeli ciało jest naelektryzowane to będzie oddziaływać na inne ciało pozbawione ładunku elektrycznego na drodze indukcji elektrostatycznej. W ciele tym powstaną takie zmiany, że dojdzie do przemieszczania się ładunków elektrycznych. Wskutek tego ciało dotychczas obojętne oddziałuje z ciałem naelektryzowanym siłami przyciągania.

Jednak nie dochodzi ani do powstawania ani do zanikania ładunków. Sumaryczny ładunek danego ciała nie ulega zmianie. Zachodzi tylko jego rozdzielenie na ładunek ujemny i ładunek dodatni.

Indukcja elektrostatyczna jest jednym ze sposobów elektryzowania ciał. Kolejnym sposobem jest pocieranie. Gdy dojdzie do zetknięcia się dwóch ciał następuje przepływ części elektronów z jednego ciała na drugie. Dzieje się tak dzięki różnej energii wiązania elektronów. Ciało, z którego elektrony "uciekły" elektryzuje się dodatnio, a to, które zyskało elektrony elektryzuje się ujemnie. Jednak i tutaj sumaryczna wartość ładunku w układzie obu ciał pozostaje stała. Jest to zgodne z zasadą zachowania ładunku.

Te zjawiska dowodzą istnienia ładunku elektrycznego. Jednostką ładunku w układzie SI jest kulomb C.

Dwa ładunki znajdujące się w odległości r od siebie oddziałują ze sobą z pewną siłą, którą można wyrazić zależnością:

Jest to tzw. prawo Coulomba.

Uporządkowany ruch ładunków elektrycznych nosi nazwę prądu elektrycznego . Nośnikami ładunków mogą być elektrony i taka sytuacja ma miejsce w metalach. Występują tam tzw. elektrony przewodnictwa. Ale już w przypadku półprzewodników natomiast nośniki stanowią zarówno elektrony jak i dziury, czyli luki po elektronach. Nośnikami ładunku mogą być również jony.

Możemy mieć do czynienia z prądem stałym. Prąd taki charakteryzuje się stałością natężenia w czasie. Jest to prąd płynący w jednym kierunku.

Natomiast w przypadku prądu zmiennego następuje zmiana zarówno natężenia jak i zwrotu prądu w czasie. W naszym kraju płynący prąd charakteryzuje się częstotliwością 50 Hz.

Można uzyskać prąd zwany prądem zmiennym trójfazowym. Dzieje się tak w momencie włączenia do sieci 3 lub 4 - przewodowej trzech źródeł, które są źródłami prądu jednofazowego. I tak trójfazowy odbiornik w zależności od sposobu połączenia jest w stanie pracować przy dwóch różnych napięciach.

Natężeniem prądu elektrycznego I nazywa się stosunek ładunku q przepływającego przez poprzeczny przekrój przewodnika w danym czasie t do tego czasu. Jednostką natężenia jest amper A.

Różnicę potencjału elektrostatycznego między dwoma punktami obwodu elektrycznego nazywa się napięciem elektrycznym. Jego wartość jest równa pracy W wykonanej przy przemieszczaniu ładunku próbnego między tymi punktami, pomiędzy którymi określa się napięcie do tego ładunku.

Jednostką napięcia jest wolt. Napięcie jest równe 1 wolt, jeśli przy przesuwaniu ładunku 1 kulomba została wykonana praca równa 1 dżul.

Stosunek napięcia, które zostało przyłożone do przewodnika do natężenia prądu płynącego w tym przewodniku jest stały. Nie zależy on ani od napięcia ani od natężenia prądu. Stosunek ten nazywany jest oporem elektrycznym R.

Jednostką oporu jest ohm .

Niektóre obiekty jak np. metale czy chociażby ciało ludzkie są dobrymi przewodnikami elektryczności. Dzieje się tak, dzięki obecności w obrębie przewodnika swobodnych ładunków elektrycznych.

Drugi rodzaj ciał stanowią izolatory. Są nimi np. szkło oraz tworzywa sztuczne. W obrębie izolatorów ładunki są unieruchomione i nie dochodzi do ich przemieszczania.

Trzecia grupa ciał zwana jest półprzewodnikami. Są nimi np. german i krzem. Pod względem przewodnictwa znajdują się pomiędzy przewodnikami i izolatorami.

Odbiorniki w obwodzie mogą być łączone równolegle bądź szeregowo. W połączeniu równoległym następuje rozdzielenie płynącego prądu na poszczególne odbiorniki. Czyli suma prądów płynących przez odbiorniki jest równa prądowi źródłowemu. Natomiast napięcie na odbiornikach jest wszędzie takie samo i równe napięciu źródłowemu.

Odwrotność wypadkowego oporu w takim obwodzie jest równa sumie odwrotności poszczególnych oporności.

W połączeniu równoległym przez każdy odbiornik włączony do obwodu płynie prąd o takim samym natężeniu. Natomiast na każdym odbiorniku następuje spadek napięcia. Jego wielkość zależy od oporu. Dlatego suma tych wszystkich napięć daje napięcie źródłowe. Wypadkowa rezystancja takiego obwodu jest równa sumie poszczególnych oporności.