rodzaj wiersza zbudowanego wg zasad systemu wersyfikacyjnego zw. tonizmem. Oparty jest na jednakowej liczbie zestrojów akcentowych i akcentów w odpowiadających sobie wersach, przy równocześnie niestałej liczbie sylab oraz swobodnym rozkładzie akcentów. Towarzyszy temu skłonność do wzmacniania średniówki oraz klauzuli granicami składniowo-intonacyjnymi, choć niektórzy twórcy posługują się też przerzutniami. Liczba zestrojów waha się od dwóch do sześciu. Zakończenie wersu może też być podkreślone rymem. Wiersz toniczny pojawił się już w poezji J. Słowackiego, potem S. Wyspiańskiego i J. Kasprowicza (Księga ubogich). Na szeroką skalę był stosowany w okresie dwudziestolecia międzywojennego (W. Broniewski).
"Nie ma tu nic szczególnego,
Żadnych tu dziwów świata:
Fundament z skalnych odłamów,
Z płazów świerkowych chata.
Przed chatą mały ogródek,
A w nim - o ludzie zmęczeni!
Czuwa nad naszym spoczynkiem
Rząd pewnych siebie jasieni.
Rozłożył swoje konary -
O ludzie, nękani strachem! -
Nad zrębem naszego domu,
Nad domu naszego dachem…"
(J. Kasprowicz, Księga ubogich, III)
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
