poezja pieśniowa rozwijająca się w XI-XIII w. na południu Francji, w języku prowansalskim przez trubadurów, odtwarzana przez żonglerów i minstreli na dworach feudalnych. Łączy wpływy antyczne z motywami chrześcijańskimi, arabskimi i hiszpańskimi. Głównym jej tematem była miłość, dzięki temu stworzyła zespół środków, który na wiele lat stał się wzorem liryki erotycznej. Obiektem uczuć była dama wyniesiona na piedestał, wyidealizowana, uwielbiana, choć opisywana schematycznie. Drobiazgowej natomiast analizie poddane były uczucia zakochanego. Dużą uwagę zwracano przy tym na kunsztowność formy, wyszukaną wersyfikację i zgodność muzyki z poezją. Dzięki poetom włoskim (D. Alighieri, F. Petrarka) wzorzec poezji miłosnej, wykształcony w liryce prowansalskiej, rozpowszechnił się w poezji europejskiej.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
