dźwiękonaśladownictwo, figura stylistyczna polegająca na takim zorganizowaniu warstwy dźwiękowej utworu, że imituje ona rozmaite pozajęzykowe zjawiska akustyczne. Najprostszymi postaciami onomatopei są występujące w słownictwie danego języka wyrazy dźwiękonaśladowcze, tzn. takie, których brzmienie wiąże się z oznaczanymi przez nie zjawiskami: syczeć, turkot, zgrzyt itp.
W literaturze onomatopeja polega nie tylko na stosowaniu słów dźwiękonaśladowczych, ale przede wszystkim na konstruowaniu sekwencji głoskowych, które stanowią aluzję do dźwięków występujących w rzeczywistości, sugerowanych przez warstwę znaczeniową utworu (instrumentacja głoskowa), np. "O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny" (L. Staff Deszcz jesienny).
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
