charakterystyczny dla romantyzmu, ale pojawiający się też w innych epokach zwrot w stronę kultury i twórczości ludowej. Polegał on na czerpaniu z niej motywów i wzorów stylistycznych, a także przyswajaniu właściwych jej postaw wobec świata. W literaturze pojawiły się motywy fantastyczne, ludowy bohater oraz gatunki, które dotąd funkcjonowały w folklorze (ballada, dumka). Zaczęto stosować różne formy stylizacji, nawiązującej do poezji ludowej, posługiwać się typowymi dla niej środkami, jak np. paralelizmy, refreny, wiersz sylabotoniczny (twórczość T. Lenartowicza, M. Konopnickiej).
