poemat celowy, główny gatunek klasycznej poezji arabskiej, także perskiej i tureckiej. Cel utworu to pochwała lub nagana plemienia, rodu lub konkretnej osoby, a przez to stworzenie wzoru osobowego Beduina. Kończy się morałem, maksymą filozoficzną. W okresie romantycznego zainteresowania poezją orientalną gatunek był naśladowany przez poetów europejskich m.in. A. Mickiewicza (Farys, Kasyda). W XX w. nawiązywał do niego J. Iwaszkiewicz (Kasydy).
