grupa osób wykonujących wspólnie śpiew lub recytację. W starożytnej Grecji występy chóru, złożonego ze śpiewaków i tancerzy, były stałym elementem uroczystości kultowych ku czci Dionizosa, z których następnie wykształcił się dramat. Momentem przełomowym w procesie przejścia od liryki chóralnej (dytyrambu) do formy dramatycznej było wprowadzenie przez Tespisa w 534 r. p.n.e. pierwszego aktora, który odpowiadał na pieśni chóru i jego przodownika (koryfeusza). Z czasem wprowadzono drugiego i trzeciego aktora i tak rozwinął się dramat. Pieśni chóru były komentarzem wydarzeń tragedii, wnosiły refleksję, oddzielały poszczególne epizody. W zależności od miejsca w dramacie były to: parodos, stasimon, exodos, czasami kommos. W dramatach powstałych później chór występował jako nawiązanie stylizacyjne do antyku, tak jest np. w Odprawie posłów greckich J. Kochanowskiego. W dramacie romantycznym chór wprowadzał patos, nastrój, fantastykę, liryzm, (II cz. Dziadów), u Wyspiańskiego stanowił również nawiązanie do antyku oraz wprowadzał nastrój (Wyzwolenie, Noc Listopadowa). W dramacie współczesnym, np. w Kartotece T. Różewicza, chór pełni funkcję parodystyczną.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
