rosyjski działacz komunistyczny, współorganizator rewolucji październikowej. Już w 1898 r. związał się z rosyjskimi rewolucjonistami, a wkrótce nawiązał współpracę z Leninem. W 1902 r. wyjechał do Londynu, gdzie razem z Leninem redagował bolszewickie pismo "Iskra". Następnie wyjechał do Paryża i Genewy. W 1905 r. powrócił do Rosji z planem obalenia caratu, ale kiedy upadła tam rewolucja (1905-1907 r.), wyjechał do Wiednia.
W czasie I wojny światowej przebywał we Francji, gdzie prowadził komunistyczną agitację - został wtedy stamtąd wydalony i wyjechał do USA. Kiedy dowiedział się, że Lenin powrócił do Rosji, Trocki dołączył do niego i w październiku 1917 r. stanął na czele Piotrogrodzkiej Rady Robotniczej. Jako komisarz spraw zagranicznych prowadził rozmowy pokojowe z Niemcami, a następnie został ludowym komisarzem wojny i z polecenia Lenina organizował Armię Czerwoną. Był zwolennikiem teorii permanentnej rewolucji (tzn. opowiadał się za jak najszybszym przeniesieniem jej do innych krajów), popierał też wprowadzenie NEP. Uważany był za prawą rękę Lenina i z tego powodu cieszył się dużą popularnością w partii. Przewidywano, że obejmie władzę w ZSRR po śmierci Lenina.
Kiedy rządy przejął Stalin, Trockiego odsunięto od rządu, a w 1927 r. wyrzucono z partii. Rok później został zesłany do Kazachstanu, a w 1929 r. wypędzony z ZSRR. Wyjechał wtedy do Niemiec, później do Francji, Norwegii, a w 1938 r. do Meksyku. Próbował zorganizować wokół siebie światowy ruch komunistyczny (międzynarodówkę) - czym ostatecznie naraził się Stalinowi, zwłaszcza że publicznie oskarżył go o zawarcie paktu z Hitlerem i współodpowiedzialność za wywołanie II wojny światowej. Stalin wielokrotnie organizował zamachy na Trockiego - ostatecznie został on zamordowany 20 VIII 1940 r. w Meksyku.