KALLIMACH (1437-1496), właśc. Filippo Buonaccorsi

włoski poeta, dyplomata i humanista. Ponieważ był zamieszany w spisek przeciwko papieżowi Pawłowi II, w 1468 r. musiał wyjechać z Rzymu. Dwa lata później osiadł w Polsce, na dworze arcybiskupa lwowskiego Grzegorza z Sanoka (jednego z pierwszych zwolenników humanizmu w Polsce). Od 1472 r. wykładał na Akademii Krakowskiej, a ponieważ był człowiekiem bardzo inteligentnym, ciekawym i towarzyskim, więc szybko zaprzyjaźnił się z gronem wykształconych mieszczan, przedstawicieli hierarchii kościelnej i możnowładztwa o zainteresowaniach humanistyczno-literackich. Uczest-niczył z nimi we wzorowanych na antycznych biesiadach umysłowych organizowanych w ogrodach mieszczanina krakowskiego Jana Heydecke-Miricy. Włochem zainteresował się szybko dwór królewski Kazimierza Jagiellończyka.

Dzięki protekcji arcybiskupa Grzegorza z Sanoka oraz Zbigniewa Oleśnickiego Młodszego (podkanclerzy koronny, biskup wrocławski, późniejszy arcybiskup gnieźnieński) został Kallimach królewskim sekretarzem i wychowawcą królewiczów. W 1489 r. razem z Konradem Celtesem i innymi humanistami polskimi założył towarzystwo literacko-naukowe Sodalitas Litteraria Vistulana. Pisał prace polityczno-historyczne, z których najbardziej znane są: O życiu i obyczajach Grzegorza z Sanoka, O życiu i obyczajach kard. Zbigniewa, Życie Jana Długosza kanonika krakowskiego, Atilla, Historia o królu Władysławie, Mowa na wojnę z Turkami. Pisał też erotyki, czyli wiersze miłosne.

Jako poseł Kazimierza Jagiellończyka podróżował do Wenecji, Rzymu, Austrii, Czech, Turcji. Później pełnił rolę doradcy Jana Olbrachta. W połowie XVI w. pojawiły się odpisy tzw. Rad Kallimachowych dla Jana Olbrachta, w których zachęcał króla do wprowadzenia rządów absolutnych. Choć faktem jest, że zarówno Kallimach jak i Jan Ostroróg byli zwolennikami wzmocnienia władzy królewskiej i przeprowadzenia reform skarbowo-wojskowych, to wątpliwe jest jego autorstwo tego dzieła.