król macedoński. Był synem i następcą Filipa II, a wychowankiem Arystotelesa. Objął władzę po śmierci ojca w 336 r. Odnowił przymierze z Grekami i jako hegemon Związku Korynckiego został naczelnym wodzem wyprawy przeciw Persom. W 334 r. na czele 35-tysięcznej armii grecko-macedońskiej wkroczył do Azji Mniejszej, gdzie odniósł pierwsze zwycięstwo - nad Granikiem. Kierując się na południe, odniósł zwycięstwo pod Issos (333), zdobył miasta fenickie (Tyr, Sydon), opanował Egipt (gdzie w 332 r. założył Aleksandrię). W 331 r. wkroczył do Mezopotamii. W bitwach między Arbelą i Gaugamelą rozbił ostatecznie armię perską i zajął Babilon, Suzę i Persepolis (stolicę perską). Po śmierci Dariusza III w 330 r. ogłosił się królem perskim. Przejął ceremoniał, zwyczaje i tradycję wschodnią, wprowadził kult władcy. W 329 r. wyruszył na podbój wschodnich prowincji: w latach 329-327 zajął pn.-wsch. Iran, w 327 r. dotarł do Indii. Opanował dolinę Indusu, ale wobec oporu żołnierzy macedońskich, którzy odmówili spełniania rozkazów, musiał zawrócić. Zmarł w Babilonie, w trakcie przygotowań do wyprawy na Arabię. Imperium Aleksandra po jego śmierci rozpadło się na kilka oddzielnych królestw.
Był doskonałym taktykiem, strategiem, administratorem i politykiem. Prowadził politykę zmierzającą do połączenia świata greckiego z wschodnim. Podczas swych wypraw wojennych założył wiele miast istniejących do naszych czasów. Popierał rozwój handlu, rzemiosła, dbał o podniesienie poziomu rolnictwa, zbudował sieć dróg, przeprowadził reformę systemu monetarnego. Jego wyprawy miały szczególne znaczenie dla rozwoju geografii i kultury
Imperium Aleksandra Macedońskiego i droga jego marszu