JURANDÓWNA DANUSIA

H. Sienkiewicz Krzyżacy, bohaterka drugoplanowa; córka Juranda ze Spychowa, dwórka księżnej Anny Danuty; żona Zbyszka.

Wygląd: Wygląda na dwanaście lat, jest śliczna, delikatna, drobna. Ma długie jasne włosy i smukłą pełną wdzięku postać. Bohaterka jest słaba, wątła, delikatna.

Życiorys: Jej matka zginęła w czasie napadu Krzyżaków na Złotoryję. Ojciec Danusi - Jurand - zaprzysiągł wtedy rycerzom zakonnym zemstę. Oddał córkę na dwór księżnej mazowieckiej, Anny Danuty, która troskliwie się nią opiekowała. Nawet ona nie mogła jednak przewidzieć perfidii rycerzy zakonnych, którzy uknuli spisek i porwali Danusię. Wątła i delikatna, nie zniosła krzyżackiej niewoli. Wpadła w obłęd i zmarła. Nie zdążyła nawet zobaczyć ojca.

Charakterystyka: Często smutna, zamyślona, pogrążona we wspomnieniach, marzeniach, ma bardzo poetycką naturę. Jest nieśmiała, spokojna, nie umie się przeciwstawić, w niewoli krzyżackiej biernie poddaje się prześladowcom. Kocha Zbyszka, ale dopiero interwencja księżnej sprawia, że Danusia ratuje ukochanego. Jest smutna, nieśmiała, bierna, niezaradna, brak jej pewności siebie, nie umie walczyć o swoje szczęście.

Ma słaby charakter, łatwo się poddaje, łatwo ją zranić, zawstydzić. Sprawia wrażenie, jakby ciągle się czegoś bała. Te cechy potęgują się u Krzyżaków i w końcu Danusia ciężko choruje i umiera.

Danuśka to jeszcze prawie dziecko, choć ma wiele wdzięku, mało w niej cech kobiecych. Jest delikatna, subtelna, brak jej wyrazistych cechy, jej charakter i osobowość nie są jeszcze w pełni ukształtowane.

Rola w utworze: Jest doskonałym obiektem młodzieńczego uczucia Zbyszka, ale nigdy nie byłaby jego prawdziwą partnerką życiową. Kiedy Zbyszko ją spotyka, mówi: "Myślałem, że zgoła anioł...".