Kontrreformacja to okres w historii Kościoła katolickiego, który rozwinął się w XVI i XVII wieku jako reakcja na Reformację, ruch protestancki zapoczątkowany przez Marcina Lutra w 1517 roku. Kontrreformacja była próbą odbudowania i umocnienia katolickiej wiary oraz instytucji kościelnych w odpowiedzi na rozprzestrzenianie się nauk protestanckich i rozłam w Kościele katolickim.
Główne cechy i działania związane z kontrreformacją obejmują:
Sobór trydencki: W latach 1545-1563 odbył się sobór trydencki, który miał na celu uregulowanie różnych kwestii kościelnych i wyjaśnienie doktrynalnych zagadnień. Sobór ten określił katolicką naukę i liturgię oraz potwierdził kanoniczność ksiąg deuterokanonicznych (czyli ksiąg apokryficznych).
Reakcja na herezję: Kościół katolicki prowadził działania mające na celu identyfikację i tępienie herezji. Inkwizycja była jednym z narzędzi używanych do zwalczania herezji i herezjotów.
Zakon jezuitów: Zakon jezuitów, założony przez św. Ignacego Loyolę w 1540 roku, odegrał ważną rolę w kontrreformacji. Jezuici byli zaangażowani w misje, edukację, oraz w działania mające na celu przywrócenie katolikom wiarę i moralność.
Nowe formy pobożności: W ramach kontrreformacji rozwinęły się różne formy pobożności, takie jak kult maryjny, modlitwa różańcowa i nabożeństwa ciała i krwi Chrystusa.
Święci i rekolekcje: Zachęcano wierzących do praktykowania religijnych rekolekcji oraz propagowano kult świętych jako wzorów do naśladowania.
Kontrreformacja przyczyniła się do wzmocnienia i odbudowy Kościoła katolickiego po okresie Reformacji oraz do umocnienia jego struktury i doktryny. Ostatecznie skoncentrowała się na zachowaniu jedności wewnętrznej i wzmocnieniu pozycji Kościoła w Europie i na świecie.
Odpowiedzi (1)
Figura15
Wschodząca gwiazda
Punkty rankingowe:
Zdobyte odznaki:
Figura15 22.10.2023 20:59
Kontrreformacja to okres w historii Kościoła katolickiego, który rozwinął się w XVI i XVII wieku jako reakcja na Reformację, ruch protestancki zapoczątkowany przez Marcina Lutra w 1517 roku. Kontrreformacja była próbą odbudowania i umocnienia katolickiej wiary oraz instytucji kościelnych w odpowiedzi na rozprzestrzenianie się nauk protestanckich i rozłam w Kościele katolickim.
Główne cechy i działania związane z kontrreformacją obejmują:
Sobór trydencki: W latach 1545-1563 odbył się sobór trydencki, który miał na celu uregulowanie różnych kwestii kościelnych i wyjaśnienie doktrynalnych zagadnień. Sobór ten określił katolicką naukę i liturgię oraz potwierdził kanoniczność ksiąg deuterokanonicznych (czyli ksiąg apokryficznych).
Reakcja na herezję: Kościół katolicki prowadził działania mające na celu identyfikację i tępienie herezji. Inkwizycja była jednym z narzędzi używanych do zwalczania herezji i herezjotów.
Zakon jezuitów: Zakon jezuitów, założony przez św. Ignacego Loyolę w 1540 roku, odegrał ważną rolę w kontrreformacji. Jezuici byli zaangażowani w misje, edukację, oraz w działania mające na celu przywrócenie katolikom wiarę i moralność.
Nowe formy pobożności: W ramach kontrreformacji rozwinęły się różne formy pobożności, takie jak kult maryjny, modlitwa różańcowa i nabożeństwa ciała i krwi Chrystusa.
Święci i rekolekcje: Zachęcano wierzących do praktykowania religijnych rekolekcji oraz propagowano kult świętych jako wzorów do naśladowania.
Kontrreformacja przyczyniła się do wzmocnienia i odbudowy Kościoła katolickiego po okresie Reformacji oraz do umocnienia jego struktury i doktryny. Ostatecznie skoncentrowała się na zachowaniu jedności wewnętrznej i wzmocnieniu pozycji Kościoła w Europie i na świecie.
Najlepsza odpowiedź