utwór poetycki stylizowany na testament, w którym artysta żegna się ze światem żywych, wyraża swoją ostatnią wolę i życzenia, np. Wielki Testament F. Villona, Testament mój J. Słowackiego.
"Po pierwsze, biedne tchnienie moie
Oddaię wielkiey Troycy świętey;
Na boże składam ie pokoie
W kościele Panny Wniebowziętey;
Pokornie prosząc zmiłowania
Dziewięci iasnych chórów nieba:
Niechay się łaska ich nie zbrania
Zanieść podarek ten gdzie trzeba.
(...)
Item, me ciało grzeszne zdaię
Ziemi, wielmożney rodzicielce;
Robactwo się ta niem nie naie;
Głód ie wysuszył nazbyt wielce.
Niechże ie przyimie żyzne łono:
Co z ziemi, w ziemię się obraca;
Wszelka rzecz, słusznie mówią pono,
Chętnie do swego mieścca wraca."
(F. Villon Wielki Testament)
