testament poetycki (łac. testamentum - przymierze, ostatnia wola)

utwór poetycki stylizowany na testament, w którym artysta żegna się ze światem żywych, wyraża swoją ostatnią wolę i życzenia, np. Wielki Testament F. Villona, Testament mój J. Słowackiego.

"Po pierwsze, biedne tchnienie moie

Oddaię wielkiey Troycy świętey;

Na boże składam ie pokoie

W kościele Panny Wniebowziętey;

Pokornie prosząc zmiłowania

Dziewięci iasnych chórów nieba:

Niechay się łaska ich nie zbrania

Zanieść podarek ten gdzie trzeba.

(...)

Item, me ciało grzeszne zdaię

Ziemi, wielmożney rodzicielce;

Robactwo się ta niem nie naie;

Głód ie wysuszył nazbyt wielce.

Niechże ie przyimie żyzne łono:

Co z ziemi, w ziemię się obraca;

Wszelka rzecz, słusznie mówią pono,

Chętnie do swego mieścca wraca."

(F. Villon Wielki Testament)