chwyt dramaturgiczny polegający na wprowadzeniu do spektaklu elementów innego spektaklu, co owocuje podwojeniem rzeczywistości sztucznej, teatralnej. Klasycznym przykładem zastosowania tego chwytu jest scena przedstawienia sztuki Zabójstwo Gonzagi w dramacie W. Szekspira Hamlet: "Odgłos trąb. Po czym następuje pantomima. Para królewskich małżonków w czułej komitywie wchodzi na scenę. Królowa ściska króla i on ją nawzajem, klęka przed nim z wyrazem najtkliwszego przywiązania; on ją podnosi i głowę na jej piersi skłania; kładzie się potem na kwiecistej darni i zasypia. Ona, widząc go uśpionego, odchodzi. Po niejakiej chwili ukazuje się jakiś człowiek, zbliża się do śpiącego, zdejmuje mu z głowy koronę, całuje ją, wlewa potem w ucho królowi truciznę i wychodzi. Królowa powraca, znajduje króla nieżywego i bardzo rozpacza. Zabójca w towarzystwie dwóch czy trzech niemych osób wchodzi znowu i niby także lamentuje. Wynoszą trupa. Zabójca składa przed królową dary i oświadcza jej swoją miłość. Ona okazuje zrazu wstręt i niechęć, w końcu jednak podaje mu rękę. Wychodzą." - po tej pantomimie na scenie mamy króla, królową oraz króla-aktora i królową-aktorkę. Rzeczywistość teatralna ulega podwojeniu, co znacznie poszerza możliwości interpretacyjne.
