stoicyzm (od gr. Stoa [Poikile], nazwy portyku w Atenach, gdzie nauczał Zenon z Kition)

kierunek filozofii starożytnej zapoczątkowany przez Zenona z Kition. Stoicy za najwyższe szczęście człowieka uznawali cnotę. Ich ideałem był mędrzec, żyjący cnotliwie, nie poddający się emocjom, zachowujący stoicki dystans wobec zmienności fortuny. Według stoików, człowiek powinien w życiu kierować się rozumem a nie emocjami oraz dążyć do osiągnięcia równowagi ducha i wewnętrznej harmonii. Potocznie sformułowanie "stoicki spokój" oznacza zachowanie dystansu wobec wszelkiego zła i dobra, które przytrafia się człowiekowi. Elementy filozofii stoickiej odnaleźć można w twórczości poety starożytnego Rzymu - Horacego oraz w poezji J. Kochanowskiego (głównie w pieśniach).