strofa czterowersowa, zbudowana następująco: wersy I i III są 10-zgłoskowe i rymują się ze sobą, a po 5 sylabie następuje średniówka; wersy II i IV są 8-zgłoskowe i rymują się ze sobą, ale brak tu średniówki. Porządek w strofie stanisławowskiej panuje także w sferze akcentów: zwykle wersy dłuższe liczą po 4 zestroje akcentowe; wersy krótsze - po trzy. Strofę tę stosowano na szeroką skalę w poezji stanisławowskiej, np.
"Gdzie bystrym tylko orzeł polotem 10
Pierzchliwe pogania ptaki, 8
A gniewny Jowisz ognistym grotem 10
Powietrzne przeszywa szlaki, 8
Niezwykłych ludzi zuchwała para,
Zwalczywszy natury prawa,
Wznawia tor klęską sławny Ikara
I na podniebniu już stawa." (A. Naruszewicz Balon)
Wariant strofy stanisławowskiej (przeplot 11- i 8-zgłoskowca) zastosował A. Mickiewicz w swoich balladach i od XIX wieku ten typ strofy został przypisany balladzie:
"Tak w noc, pogodna jeśli służy pora, 11
Wzrok się przyjemnie ułudzi; 8
Lecz żeby w nocy jechać do jeziora, 11
Trzeba być najśmielszym z ludzi. 8
Bo jakie szatan wyprawia tam harce!
Jakie się larwy szamocą!
Drżę cały, kiedy bają o tym starce,
I strach wspominać przed nocą." (A. Mickiewicz Świteź)
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
