gatunek liryczny, ukształtowany w poezji włoskiej w XIV w. jako utwór przeznaczony do śpiewu przy wtórze instrumentu. W dalszej ewolucji uniezależnił się od muzyki, stał się sielankowym poemacikiem o charakterze żartobliwym, frywolnym (Petrarka, Boccaccio), a wreszcie krótkim (6-10 wersów) utworem miłosnym z motywami mitologicznymi, zawierającym wyszukany komplement, adresowany do damy serca.
W w. XV-XVII należał do ulubionych gatunków w poezji dworskiej, uprawiali go m.in. J. A. Morsztyn i W. Kochowski.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
