dział piśmiennictwa chrześcijańskiego, powstały u schyłku starożytności i szczególnie rozwinięty w średniowieczu (słynna Złota legenda J. da Voragine z XIII w.), obejmujący opowieści o życiu świętych, legendy, żywoty świętych, odwołujące się do danych historycznych i ustnych przekazów, przedstawiające biografie świętych i ascetów, ich czyny, cuda i męczeńską śmierć.
Twórcy piśmiennictwa hagiograficznego czerpali nie tylko ze źródeł, takich jak biografie czy bulle, ale też z legend żywych w tradycji ustnej, pełnych fantastyki i cudowności, z opowieści apokryficznych, z obiegowych wątków mitologicznych, baśniowych, romansowych i nowelistycznych.
Utwory hagiograficzne miały charakter dydaktyczny, propagowały wzorce osobowe. W Polsce do najbardziej znanych żywotów świętych należą Żywot św. Stanisława, Żywot św.Wojciecha oraz przekład: Legenda ośw. Aleksym. Rozkwit hagiografii nastąpił wokresie kontrreformacji, kiedy jej zadaniem stało się podtrzymanie kultu religijnego (np. Żywoty świętych P. Skargi z 1578 r. miały dziewięć wydań za życia autora).
