polityk i marszałek francuski, absolwent akademii wojskowej w Saint-Cyr.
W czasie I wojny światowej walczył jako dowódca dywizji w I bitwie nad Marną (wrzesień 1914 r.), a następnie został dowódcą francuskiej Armii Północnej. W 1916 r. wsławił się jako obrońca twierdzy Verdun. W uznaniu zasług został w 1917 r. naczelnym dowódcą wojsk francuskich na froncie zachodnim, a w 1918 r. otrzymał tytuł marszałka Francji.
Po wojnie wykładał w École Superieure de Guerre. W latach 1925-26 dowodził wojskami francuskimi tłumiącymi powstanie w Maroku, za co został wiceprzewodniczącym Najwyższej Rady Wojennej oraz generalnym inspektorem armii. W 1934 r. otrzymał tekę ministra obrony.
W 1939 r. został ambasadorem Francji w Hiszpanii, skąd został odwołany po agresji niemieckiej na Francję (maj 1940 r.). Został wtedy wicepremierem, a następnie premierem i podpisał z Niemcami zawieszenie broni (25 VI 1940 r.). Po kapitulacji utworzył w Vichy marionetkowy rząd francuski, całkowicie podporządkowany III Rzeszy. Państwo Vichy miało charakter totalitarny i prowadziło politykę kolaboracji z Niemcami.
Po wyzwoleniu Francji Pétain został przez aliantów oskarżony o kolaborację i skazany na karę śmierci, którą (w uznaniu wcześniejszych zasług) zamieniono mu na karę dożywotniego więzienia.