Mołotow Wiaczesław (1890-1986), właśc. Skriabin

radziecki komunista i polityk. Pochodził z zamożnej mieszczańskiej rodziny, ale już jako 16-latek związał się z rosyjskimi grupami rewolucyjnymi. Wkrótce też wstąpił w szeregi partii bolszewickiej, za co został zesłany do Wołogdy. Po zakończeniu kary rozpoczął studia w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu. W 1912 r. został redaktorem pisma "Zwiezda", a później "Prawdy". W 1916 r. został członkiem Komitetu Centralnego Wszechrosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików). W czasie rewolucji i wojny domowej był członkiem Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego, a następnie przewodniczył Radzie Gospodarki Narodowej Regionu Północnego. W 1926 r. został członkiem Biura Politycznego, a następnie jako bliski współpracownik Stalina został sekretarzem Komitetu Moskiewskiego WKP(b). W latach 1930-41 był premierem, a od 1941 r. wicepremierem ZSRR. W 1939 r. został też desygnowany przez Stalina na komisarza spraw zagranicznych - funkcję tę pełnił ją do 1949 r. 23 VIII 1939 r. w imieniu Stalina podpisał pakt Ribbentrop-Mołotow, który Polskę i Europę Środkowo-Wschodnią podzielił pomiędzy ZSRR i III Rzeszę. Współodpowiedzialność za wywołanie II wojny światowej nie przeszkodziła Mołotowowi ani Stalinowi w nawiązaniu kontaktów z aliantami i współdecydowaniu o losach świata na konferencjach Wielkiej Trójki. Jako prawa ręka Stalina jest także odpowiedzialny za organizowanie czystek w ZSRR. W 1949 r. popadł w niełaskę u Stalina, ale po jego śmierci w 1953 r. Mołotow znów został ministrem spraw zagranicznych, a następnie ministrem obrony narodowej. W 1957 r. Chruszczow usunął go z władz partyjnych i wysłał do Mongolii jako ambasadora. W latach 1960-62 los uśmiechnął się jeszcze raz do Mołotowa - został wtedy szefem przedstawicielstwa ZSRR w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Wiedniu. Ponieważ w 1961 r. obciążono go współodpowiedzialnością za zbrodnie stalinowskie, a wkrótce wykluczono z partii, przeszedł w 1963 r. na emeryturę.