KARASZEWICZ-TOKARZEWSKI MICHAŁ (1893-1964)

generał Wojska Polskiego. Pochodził ze Lwowa i tam też studiował medycynę. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie podjął studia na UJ. Jednocześnie rozpoczął działalność w Związku Walki Czynnej, a później w Związku Strzeleckim, gdzie ukończył kurs oficerski. Wstąpił też do PPS (1910-20 r.). W czasie I wojny światowej służył w Legionach aż do 1917 r., kiedy to po "kryzysie przysięgowym" został internowany w Beniaminowie. Był także związany z POW.

W 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcję dowódcy 5 pułku piechoty Legionów, następnie inspektora, później szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz dowódcy 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. W latach 1926-28 był szefem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, a później służył jako dowódca w różnych jednostkach wojskowych. W międzyczasie awansował na generała. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą Grupy Operacyjnej wchodzącej w skład Armii "Pomorze" i walczył m.in. nad Bzurą. W czasie obrony Warszawy był zwierzchnikiem karnym sądu polowego armii. W czasie okupacji został głównym komendantem SZP, a następnie ZWZ. W marcu 1940 r. został wyznaczony na komendanta ZWZ we Lwowie, ale przy przekraczaniu granicy niemiecko-radzieckiej został aresztowany i uwięziony przez NKWD. W sierpniu 1941 r. zwolniono go z więzienia (układ Sikorski-Majski) - wstąpił wtedy do Wojska Polskiego w ZSRR, gdzie pełnił funkcję dowódcy 6 Dywizji Piechoty, a w marcu 1943 r. został zastępcą dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie. W grudniu 1944 r. został wezwany do dyspozycji MON, a 2 lata później został dowódcą II Korpusu, wraz z którym przybył do Anglii i wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji armii polskiej zamieszkał w Londynie i czynnie angażował się w działalność kombatancką. Jest kawalerem Orderu Virtuti Militari, Orderu Polonia Restituta, Krzyża Walecznych, Złotego Krzyża Zasługi z Mieczami i Kryża Niepodległości z Mieczami.