polski kronikarz, archidiakon gnieźnieński. Był synem wójta Czarnkowa (Wielkopolska), prawdopodobnie ukończył studia prawnicze we Włoszech. Zdecydował się na karierę duchowną i szybko doszedł do wysokich godności i bogactwa. Początkowo związany był z Kościołem niemieckim, ale ok. 1360 r. opuścił Meklemburgię i osiadł w Polsce. Jako rzecznik biskupów poznańskich i wrocławskich wyjeżdżał kilkakrotnie do Awinionu na rozmowy z papieżem. Był archidiakonem gnieźnieńskim, a w latach 1366-71 pełnił funkcję podkanclerzego Królestwa. W 1371 r. oskarżono go o wykradzenie insygniów królewskich z grobu Kazimierza Wielkiego i próbę obalenia Ludwika Andegaweńskiego na korzyść księcia gniewkowskiego Władysława Białego (Janko był związany ze stronnictwem antywęgierskim), zarzucono mu też okradanie skarbca królewskiego i skazano na konfiskatę mienia i banicję.
Powrócił do kraju w 1374 r. i związał się z kapitułą gnieźnieńską; wtedy też rozpoczął pisanie swojej kroniki, która obejmuje lata 1370-84. Pisał w niej wyłącznie o czasach sobie współczesnych i ostro atakował swoich wrogów politycznych i osobistych. Kronika dzieli się na rozdziały opatrzone rocznymi datami i zawiera bardzo zwięzłe i surowe oceny faktów. Janko przedkładał racje Wielkopolski ponad inne (uważał je za ogólnopolskie), a w kronice silnie widoczny jest separatyzm dzielnicowy i akcenty buntownicze.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
