Odpowiedzi do zadań z podręczników w apce Skul
pobierzwojewoda ruski, dowódca wojsk polskich w czasie potopu szwedzkiego, hetman polny koronny. Pochodził ze średnio zamożnej szlachty i po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął karierę wojskową. Pod dowództwem Stanisława Koniecpolskiego walczył przeciw Szwedom (w latach 1626-29), a następnie wyjechał do Niemiec, gdzie służył w wojsku cesarza. Na prośbę króla Władysława IV jako pomocnik hetmana Marcina Kazanowskiego brał udział w odsieczy smoleńskiej (1633-34). Pod koniec lat 30. tłumił powstanie kozackie, a następnie walczył z Tatarami. Gdy wybuchło powstanie Chmielnickiego (1648 r.) Czarniecki został wzięty przez Tatarów do niewoli, a następnie wydany przez nich Kozakom, którzy zwolnili go w 1649 r. po układzie zborowskim. Został wtedy głównym doradcą Jana Kazimierza w sprawach kozackich i to on zaproponował zaatakowanie Kozaków pod Beresteczkiem (1651 r.). Walczył tam w randze pułkownika i wykazał się dużym talentem. Gdy w 1655 r. armia szwedzka uderzyła na Rzeczypospolitą, Stefan Czarniecki (już kasztelan kijowski) bronił Krakowa. Jednak nie doczekawszy się odsieczy musiał poddać miasto, a sam podążył za królem na Śląsk. Tutaj powstały plany uwolnienia państwa spod obcego panowania. Czarniecki mianowany regimentarzem (zastępcą hetmana) został dowódcą polskich wojsk powstańczych. Po klęsce pod Gołębiem rozpoczął wojnę partyzancką przeciw Szwedom, w którą wciągnął nawet chłopów. 5 IV 1656 r. odniósł zwycięstwo pod Warką nad margrabią Fryderykiem Badeńskim. Następnie ruszył na Pomorze i zajął Bydgoszcz i Tucholę. Po pokonaniu w 1657 r. księcia siedmiogrodzkiego, który uderzył na Polskę w porozumieniu ze Szwecją, Czarniecki jeszcze dwukrotnie wyruszył do sprzymierzonej z Polską Danii, gdzie wsławił się w walkach o wyspę Alsen i twierdzę Koldyngę. Gdy w 1660 r. wznowiono wojnę z Moskwą, Czarniecki znów stanął na czele wojsk i 27 VI wraz z Pawłem Sapiehą odniósł zwycięstwo pod Połonką. W latach 1663-65 nadal walczył z wojskami moskiewskimi i kozackimi. W 1664 r. został mianowany hetmanem polnym koronnym. Zmarł w 1665 r. w wyniku odniesionych ran. Do samego końca wyróżniał się odwagą i męstwem, a jego akcje na polu walki zawsze były sprawne i świetnie przemyślane.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
