jest typowym przykładem krajobrazu młodoglacjalnego. Jest polską częścią Pojezierza Litewskiego. Składa się z Pojezierza Zachodniosuwalskiego, Pojezierza Wschodniosuwalskiego, Równiny Augustowskiej i Puszczy Rominckiej.
W sensie geologicznym Pojezierze Suwalskie należy do platformy wschodnioeuropejskiej. Na powierzchni znajduje się materiał morenowy. Jego grubość w niektórych miejscach przekracza 200 m.
Jest to obszar z najlepiej zachowaną rzeźbą młodoglacjalną. Występują tu strome pagóry moren czołowych (np. Krzemieniucha, 289 m n.p.m.). Znajdują się tu również rynny polodowcowe, kemy, ozy, drumliny i głazowiska głazów narzutowych. Równina Augustowska jest typowym stożkiem sandrowym.
Gleby regionu nie są urodzajne. Na glinach wytworzyły się gleby brunatne i płowe, natomiast na piaskach bielicowe i rdzawe.
Region hydrograficznie związany jest z dorzeczem Niemna. Rzeki mają duże spadki związane ze stromą rzeźbą terenu. Występuje tu ponad 300 jezior. W większości są to jeziora rynnowe. Największe z nich to Wigry, natomiast najgłębsze - Hańcza.
Na Pojezierzu Suwalskim występuje klimat o cechach wyraźnie kontynentalnych. Zima jest długa i mroźna, średnia temperatura stycznia wynosi -4,5°C. Występuje tu najkrótszy, poza górami, okres wegetacyjny. Wynosi on około 180 dni.
Lesistość obszaru jest niewielka. Znajdują się tu dwie puszcze - Romincka i Augustowska. Świat zwierząt jest reprezentowany przez bobry, jenoty, puchacze i ptactwo wodne.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
