JAKUB Z CLOYES (czyt. z kloje)

J. Andrzejewski Bramy raju, bohater główny; organizator krucjaty dziecięcej, kreacja Jakuba służy demaskacji mitów zbiorowych, zilustrowaniu mechanizmu ulegania fanatycznym ideom

Wygląd: Wyróżnia się niepospolitą urodą, jest nazywany Pięknym. Wszyscy go kochali, bo był piękny, miał kuszący uśmiech i melodyjny głos

Życiorys: Jest wiejskim pasterzem, podrzutkiem, który wychowywał się w rodzinie Maud. Wyróżniał się niezwykłą urodą, wszyscy go podziwiali, ale chłopak czuł się wyobcowany, bo nie wiedział, kim jest. Czysty i niewinny, uciekł od ludzi i wybudował na wzgórzu szałas. Kiedy poznaje hr. Ludwika jest zbyt nieśmiały i niewinny, by pojąć jego zamiary. Ufa mu i czuje się przy nim bezpieczny. Dopiero od Aleksego dowiaduje się, kim jest pan, którego poznał. Hrabia zakochuje się w Jakubie i widząc jego niewinność, wybiera go na realizatora swej idei

Opowiada mu o grobie Chrystusa w Jerozolimie i o wyprawie na Konstantynopol. Rozbudza w nim nadzieję na dokonanie wielkich czynów. Przy pomocy Jakuba chce zmazać własne winy. Po śmierci Ludwika Jakub ma sen, w którym hrabia namawia go do zorganizowania krucjaty. Jakub poczuł się powołany i przy pomocy Maud namówił dzieci do udziału w wyprawie. Nie zdaje sobie sprawy, że jest narzędziem w rękach hrabiego, nie rozumie też niebezpieczeństw wyprawy. Jest głęboko przekonany o swoim posłannictwie i przepełniony wiarą, że dotrze do Jerozolimy i wyzwoli grób Chrystusa. Nie zna prawdziwych motywów, dla których dzieci uczestniczą w krucjacie, naiwnie wierzy w ich religijne oddanie. Spowiednik nie udziela mu rozgrzeszenia, bo chce w ten sposób powstrzymać krucjatę, ale ponosi klęskę

Charakterystyka: Jest czysty, naiwny, nieskalany kłamstwem. Tą swoją czystością pociągał ludzi, dlatego go kochali. Dlatego i Ludwik Vendôme wybrał go na swego powiernika i wykonawcę duchowego testamentu. Jakub też był oczarowany wielkim panem, który spał w jego szałasie i opowiadał mu o Jerozolimie. Wyznał spowiednikowi, że jeszcze przy żadnym człowieku nie było mu tak dobrze, jak przy Ludwiku. Ludwik powiedział Jakubowi o swej miłości, ale naiwny chłopiec nie zrozumiał go. Czując jego niewinność, hrabia zaczął mu opowiadać o kolejnych bezowocnych wyprawach krzyżowych i sugerować, że " tylko w zbroi niewinności i z czystym sercem pod ową zbroją można dotrzeć do bram Jerozolimy". Jakub bardzo przejął się tymi słowami. Potem dowiedział się o śmierci Ludwika, a w nocy usłyszał jego głos, przekazujący mu słowa orędzia, które stało się zalążkiem krucjaty

Osobowość Jakuba jeszcze nie jest ukształtowana, dlatego nadaje się na bezwolne narzędzie, jakim jest w rękach Ludwika. Czar osobisty powoduje, że kochający go ludzie idą za nim, powodowani nie ideą, a miłością. To Maud spowodowała, że go posłuchano i krucjata ruszyła. Nie ma on w najmniejszym stopniu cech wodza. Idzie, poruszony wiarą w to, co usłyszał od Ludwika, nie wie, gdzie jest Jerozolima, ani jak tam dojść. Nie zdaje sobie sprawy z trudności. Gdy spowiednik, nie udzielając mu rozgrzeszenia, chciał zatrzymać krucjatę, Jakub stał zupełnie bezradny i przerażony. To Aleksy pociągnął go za rękę i za nimi ruszyła reszta

Rola w utworze: Przerażająca jest nieświadomość Jakuba i ludzi, którzy mu zawierzyli. Ruszyli, powodowani pragnieniem przeżycia czegoś nowego, wzruszającego, porywającego, ślepo wierzą w słowa Jakuba, idą jak bezwolne stado i w stadzie realizują swoje prywatne cele. Tak dzieje się zawsze, gdy idea lub mit opanują ludzi, udzielają się następnym i wywołują falę nie do powstrzymania. Nic nie znaczą słowa prawdy, nikt ich nie powstrzyma. Dlatego spowiednik musiał zginąć, nie było dla niego ratunku