Życiorys jakiegoś świętego

S.M.Faustyna Kowalska, znana dziś w całym świecie apostołka Miłosierdzia Bożego, zaliczana jest przez teologów do grona wybitnych mistyków Kościoła.

Przyszła na świat jako trzecie z dziesięciorga dzieci w biednej i pobożnej rodzinie chłopskiej we wsi Głogowiec. Na chrzcie świętym w kościele parafialnym w Świnicach Warckich otrzymała imię Helena. Od dzieciństwa odznaczała się pobożnością, umiłowaniem modlitwy, pracowitością i posłuszeństwem oraz wielką wrażliwością na ludzkie biedy. Do szkoły chodziła niecałe trzy lata: jako szesnastoletnia dziewczyna opuściła rodzinny dom, by na służbie w Aleksandrowie i Łodzi zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom.

Głos powołania odczuwała w swej duszy już od siódmego roku życia (na dwa lata przed przystąpieniem do I Komunii świętej), ale rodzice nie zgadzali się na jej wstąpienie do klasztoru. W tej sytuacji Helenka usiłowała zagłuszyć w sobie to Boże wezwanie, lecz przynaglona wizją cierpiącego Chrystusa i słowami wyrzutu: Dokąd cię cierpiał będę i dokąd mnie zwodzić będziesz? (Dz.9) - podjęła próby poszukiwania miejsca w klasztorze. Pukała do wielu furt zakonnych, ale nigdzie jej nie przyjęto. 1 sierpnia 1925 roku przekroczyła próg klauzury w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie przy ul. Żytniej. W swoim Dzienniczku wyznała: Zdawało mi się, że wstąpiłam w życie rajskie. Jedna się wyrywała z serca mojego modlitwa dziękczynna (Dz.17).

Po kilku tygodniach przeżywała jednak silną pokusę przeniesienia się do innego zgromadzenia, w którym byłoby więcej czasu na modlitwę. Wtedy Pan Jezus, ukazując jej swe zranione i umęczone oblicze, powiedział: Ty mi wyrządzisz taką boleść, jeżeli wystąpisz z tego Zakonu. Tu cię wezwałem, a nie gdzie indziej i przygotowałem wiele łask dla ciebie (Dz.19).

W Zgromadzeniu otrzymała imię - s. Maria Faustyna. Nowicjat odbyła w Krakowie i tam w obecności bpa St. Rosponda złożyła pierwsze, a po pięciu latach wieczyste śluby zakonne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Pracowała w kilku domach Zgromadzenia, najdłużej w Krakowie, Płocku i Wilnie, pełniąc obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki.

Na zewnątrz nic nie zdradzało jej niezwykle bogatego życia mistycznego. Gorliwie spełniała swe obowiązki, wiernie zachowywała wszystkie reguły zakonne, była skupiona i milcząca, a przy tym naturalna, pogodna, pełna życzliwej i bezinteresownej miłości dla bliźnich.

Całe jej życie koncentrowało się na konsekwentnym dążeniu do coraz pełniejszego zjednoczenia z Bogiem i na ofiarnej współpracy z Jezusem w dziele ratowania dusz. Jezu mój - wyznała w Dzienniczku - Ty wiesz, że od najwcześniejszych lat pragnęłam zostać wielką świętą, to jest, pragnęłam Cię kochać tak wielką miłością, jaką Cię jeszcze dotychczas żadna dusza nie kochała (Dz. 1372).

Głębię jej życia duchowego odsłania Dzienniczek. Uważna lektura tych zapisków daje obraz wysokiego stopnia zjednoczenia jej duszy z Bogiem: wielkiego udzielania się Boga jej duszy oraz jej wysiłków i zmagań na drodze ku chrześcijańskiej doskonałości. Pan obdarzył ją wielkimi łaskami: darem kontemplacji, głębokiego poznania tajemnicy miłosierdzia Bożego, wizjami, objawieniami, ukrytymi stygmatami, darem proroctwa i czytania w duszach ludzkich, a także, rzadko spotykanym, darem mistycznych zaślubin. Tak bardzo obdarowana pisała: Ani łaski, ani objawienia, ani zachwyty, ani żadne dary jej (duszy) udzielone nie czynią ją doskonałą, ale wewnętrzne zjednoczenie duszy mojej z Bogiem. (...) Świętość i doskonałość moja polega na ścisłym zjednoczeniu woli mojej z wolą Bożą (Dz.1107).

Surowy tryb życia i wyczerpujące posty, jakie sobie narzucała jeszcze przed wstąpieniem do Zgromadzenia, tak osłabiły jej organizm, że już w postulacie trzeba było ją wysłać do podwarszawskiego Skolimowa dla poratowania zdrowia. Po pierwszym roku nowicjatu przyszły niezwykle bolesne doświadczenia mistyczne, tzw. ciemnej nocy, a potem cierpienia duchowe i moralne związane z realizacją posłannictwa, jakie otrzymywała od Chrystusa Pana. S. Faustyna swoje życie złożyła w ofierze za grzeszników i z tego tytułu doznawała także różnych cierpień, aby przez nie ratować ich dusze. W ostatnich latach życia wzmogły się cierpienia wewnętrzne, tzw. biernej nocy ducha, i dolegliwości organizmu: rozwinęła się gruźlica, która zaatakowała płuca i przewód pokarmowy. Z tego powodu dwukrotnie, po kilka miesięcy, przebywała na leczeniu w szpitalu na Prądniku w Krakowie.

Zupełnie wyniszczona fizycznie, ale w pełni dojrzała duchowo, mistycznie zjednoczona z Bogiem, zmarła w opinii świętości 5 października 1938 roku, mając zaledwie 33 lata, w tym 13 lat życia zakonnego. Jej ciało złożono w grobowcu na cmentarzu klasztornym w Krakowie-Łagiewnikach, a w czasie procesu informacyjnego w 1966 roku przeniesiono do kaplicy.



20 września 1967 zakończył się diecezjalny proces informacyjny uroczystą sesją, której przewodniczył ks. kardynał Karol Wojtyła. Akta procesu zostały przesłane do Rzymu. Kongregacja dla Spraw Świętych Dekretem z dnia 31 stycznia 1968 otworzyła proces beatyfikacyjny Sługi Bożej siostry Faustyny. W Rzymie 18 kwietnia 1993 s. Faustyna Kowalska zostaje błogosławioną. Po siedmioletnim Procesie Kanonizacyjnym dnia 18 kwietnia 2000 w Rzymie s. Faustyna Kowalska została ogłoszona świętą.

Tej prostej, niewykształconej, ale mężnej, bezgranicznie ufającej Bogu, zakonnicy, powierzył Pan Jezus wielką misję: orędzie Miłosierdzia skierowane do całego świata. Wysyłam ciebie - powiedział - do całej ludzkości z moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając do swego miłosiernego Serca (Dz.1588). Jesteś sekretarką mojego miłosierdzia; wybrałem cię na ten urząd w tym i przyszłym życiu (Dz. 1605), (...) abyś dawała duszom poznać moje wielkie miłosierdzie, jakie mam dla nich, i zachęcała je do ufności w przepaść mojego miłosierdzia (Dz. 1567).

Święta Klara z Asyżu (właśc. Chiara Offreduccio) urodziła się 16 lipca 1194 roku w Asyżu, we Włoszech, w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Była córką Favorino Sciffiego, hrabiego Sasso-Rosso, oraz Ortolany, głęboko religijnej kobiety. Już od młodych lat Klara wykazywała wyjątkową pobożność i oddanie Bogu.

W 1211 roku, pod wpływem nauk św. Franciszka z Asyżu, Klara postanowiła porzucić swoje dostatnie życie i poświęcić się życiu w ubóstwie i modlitwie. Uciekła z domu rodzinnego, aby dołączyć do św. Franciszka, który przyjął ją do swojego ruchu. Klara złożyła śluby zakonne przed św. Franciszkiem w Porcjunkuli i zamieszkała w małym klasztorze przy kościele św. Damiana w Asyżu.

Założyła Zakon Ubogich Pań (później znany jako Zakon Klarysek), który kierował się zasadami franciszkańskiego ubóstwa. Klara była pierwszą przełożoną tego zakonu i pełniła tę funkcję przez 42 lata. Jej życie było przykładem pokory, surowości i głębokiego oddania Bogu. Znana była z wielu cudów, w tym z cudownego powstrzymania najeźdźców podczas oblężenia Asyżu, gdy to, według legendy, wyjęła Najświętszy Sakrament i modliła się o ocalenie miasta.

Święta Klara zmarła 11 sierpnia 1253 roku. Jej kanonizacja odbyła się szybko, bo już 1255 roku, a kanonizował ją papież Aleksander IV. Jest patronką telewizji oraz osób niewidomych i chorych na oczy, ponieważ według tradycji oglądała mszę świętą na ścianie swojej celi, gdy była chora i nie mogła uczestniczyć w niej osobiście.

Święta Klara jest wzorem głębokiej wiary, skromności i bezgranicznego zaufania Bogu. Jej życie i dzieło kontynuują franciszkańskie przesłanie miłości, pokory i solidarności z najuboższymi.

Życiorys św. Franciszka z Asyżu

Święty Franciszek z Asyżu, właśc. wł. Giovanni di Pietro di Bernardone, znany także jako Francesco Bernardone i Biedaczyna z Asyżu – założyciel zakonu franciszkanów, a pośrednio także klarysek i tercjarzy, misjonarz, mistyk średniowieczny, stygmatyk, jeden z najwybitniejszych świętych w historii Kościoła katolickiego.

Życiorys
Franciszek urodził się w 1181 albo 1182 roku w Asyżu jako Giovanni Bernardone (imię wybrane przez matkę). Po pewnym czasie postanowił zostać kupcem, tak jak jego ojciec, i prowadził interesy rodzinnego sklepu z tekstyliami. W wieku 24 lat zachorował na chorobę, którą współczesna medycyna określa jako syfilis. Przez kilka tygodni był przykuty do łóżka, a jego ojciec stracił nadzieję, że kiedykolwiek wyzdrowieje. Wtedy Francesco miał wizję Chrystusa, który polecił mu zająć się odtąd chorymi i biednymi.

Po wyzdrowieniu Francesco zaczął rozdawać swój majątek potrzebującym i żył w ubóstwie. Zgromadził wokół siebie grupę młodych mężczyzn, którzy postanowili zrezygnować ze świata i żyć w prostocie. W 1210 roku założył zakon franciszkanów.

Franciszek był człowiekiem głębokiej wiary, który kochał Boga i wszystkie Jego stworzenia. Chciał, aby jego zakonnicy byli sługami ubogich i wszystkich potrzebujących. Naśladował Chrystusa w Jego ubóstwie i pokornej służbie.

W 1212 roku Franciszek spotkał Klarę, która postanowiła wstąpić do jego zakonu. Wkrótce potem założył on także zakon tercjarzy, do którego mogli przystąpić świeccy ludzie, którzy chcieli naśladować jego życie i naukę.

Franciszek był bardzo popularny wśród ludzi. Zapraszano go do wielu miast, aby głosił tam kazania. Zawsze głosił pokój i miłość, a jego kazania były pełne radości i humoru.

W 1226 roku Franciszek zachorował na gruźlicę. Zmarł 3 października 1226 roku w Asyżu, w wieku 44 lat. Jego ciało zostało złożone w bazylice św. Franciszka w Asyżu.

Św. Franciszek jest jednym z najbardziej znanych świętych w historii Kościoła katolickiego. Jest patronem Włoch, ekologów, biednych i chorych. Jest również patronem zwierząt.

Twórczość
Św. Franciszek był również poetą. Pisał pieśni, które wyrażały jego głęboką miłość do Boga i wszystkiego, co stworzone. Jedną z jego najsłynniejszych pieśni jest "Pochwalony bądź, Panie".

Kanonizacja
Święty Franciszek został kanonizowany przez papieża Grzegorza IX w 1228 roku. Jego wspomnienie obchodzone jest 4 października.

Kult
Św. Franciszek jest jednym z najbardziej popularnych świętych w historii Kościoła katolickiego. Jego kult jest powszechny na całym świecie. W wielu miejscach znajdują się kościoły i kaplice pod jego wezwaniem. Święty Franciszek jest również patronem wielu miast i instytucji.

Obraz św. Franciszka
Św. Franciszek jest często przedstawiany w ikonografii chrześcijańskiej jako mężczyzna w pociorkach z krzyżem w ręku. Często towarzyszą mu zwierzęta, takie jak wilk, gołąb i lis.

Święty Franciszek w kulturze
Święty Franciszek jest często przedstawiany w literaturze, filmie i innych dziełach sztuki. Najsłynniejsza powieść o św. Franciszku to "Podróż do Ziemi Świętej" autorstwa Tomasza z Celano.

Franciszkanie
Św. Franciszek jest założycielem zakonu franciszkanów, który jest jednym z najliczniejszych zakonów katolickich. Zakonnicy franciszkanie żyją w ubóstwie i służbie ubogich. Ich celem jest naśladowanie życia i nauki św. Franciszka.

Karol Józef Wojtyła, znany jako Jan Paweł II, urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach, w Polsce. Był drugim z trojga dzieci Karola Wojtyły i Emilii Kaczorowskiej. W młodości zainteresował się literaturą, teatrem i religią. Po ukończeniu szkoły średniej w 1938 roku rozpoczął studia filologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Podczas II wojny światowej, aby uniknąć deportacji do Niemiec, pracował w kamieniołomach i fabryce chemicznej.

W 1942 roku Wojtyła rozpoczął tajne studia teologiczne, a 1 listopada 1946 roku został wyświęcony na kapłana. Kontynuował studia w Rzymie, uzyskując doktorat z teologii. Po powrocie do Polski pracował jako wikariusz i wykładowca etyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1958 roku został mianowany biskupem pomocniczym Krakowa, a w 1964 roku arcybiskupem metropolitą krakowskim. W 1967 roku otrzymał godność kardynała.

16 października 1978 roku Karol Wojtyła został wybrany papieżem i przyjął imię Jan Paweł II, stając się pierwszym papieżem spoza Włoch od 455 lat. Jego pontyfikat trwał prawie 27 lat. Był znany ze swojej pracy na rzecz pokoju, praw człowieka i dialogu międzyreligijnego. Przyczynił się do upadku komunizmu w Europie Wschodniej, a jego liczne podróże zagraniczne zbliżyły Kościół do wiernych na całym świecie.

Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 roku. Został beatyfikowany 1 maja 2011 roku przez papieża Benedykta XVI i kanonizowany 27 kwietnia 2014 roku przez papieża Franciszka. Jego życie i pontyfikat wywarły ogromny wpływ na Kościół katolicki i świat.