zgodność pod względem brzmieniowym zakończeń wyrazów, pojawiających się w określonym miejscu dwóch lub więcej wersów (w poezji) lub zdań (w prozie). Zgodność ta dotyczy głosek, poczynając od przedostatniej akcentowanej samogłoski wyrazu. Może to być zgodność pełna - rym dokładny (moda - woda) lub częściowa - rym przybliżony (płaszczy - szczupły). Szczególną formą rymu przybliżonego jest asonans, polegający na zgodności samogłoskowej (plama - trawa) oraz konsonans, polegający na zgodności spółgłoskowej (warg - wróg).
Ze względu na rodzaj akcentu wyróżnia się rymy żeńskie, paroksytoniczne, najczęstsze w poezji polskiej (walka - halka; oczy - mroczy) oraz męskie, oksytoniczne (krat - lat; miecz - Biecz). Rozróżnia się też rymy ze względu na ich układ. W poezji polskiej niemal regułą są rymy końcowe, choć mogą też występować rymy wewnętrzne, np.: "Bogurodzica, dziewica,". Najczęściej spotykane układy rymów to: rymy parzyste (aa bb cc), rymy przeplatane, inaczej krzyżowe (ab ab) i rymy okalające (abba).
Rym pełni w utworze funkcję semantyczną, łącząc ze sobą nawet odległe znaczeniowo wyrazy; instrumentacyjną przez wzbogacenie postaci dźwiękowej wiersza; wreszcie wierszotwórczą, odgradzając od siebie poszczególne partie tekstu.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
