charakterystyczna dla pewnych okresów literackich tendencja, polegająca na wykorzystywaniu w literaturze motywów i wątków związanych z kulturą Wschodu oraz słownictwa pochodzącego z grupy języków wschodnich. Orientalizm łączył się często z uznaniem odrębności różnych kręgów kulturowych, z chęcią ich porównywania, z refleksją nad tą odrębnością i nad nieskażoną naturą i egzotyzmem Wschodu. Pojawił się już w XVIII w. (Listy perskie Monteskiusza). Szczególne znaczenie zyskał w romantyzmie (motywy blisko-wschodnie u G. G. Byrona), przejawiał się w kreacji pewnego typu bohatera oraz we wprowadzaniu do utworów tzw. kolorytu lokalnego, w próbach przeniknięcia umysłowości Wschodu i w naśladowaniu sposobu wyrażania się, w stylizacji językowej:
"Rozchodzą się z dżamidów pobożni mieszkańce,
Odgłos izanu w cichym gubi się wieczorze". (A. Mickiewicz Bakczysaraj w nocy)
Orientalizm odegrał też ważną rolę w kulturze umysłowej Młodej Polski. Twórcy tej epoki zainteresowali się kulturą i filozofią indyjską (T. Miciński, A. Lange).
