forma widowiska teatralnego (od 1959 r.), złożona z szeregu zdarzeń nie stanowiących spójnej fabuły, pozbawiona ról i wykonywana na ogół nie przez zawodowych aktorów. Podstawą happeningu jest szkicowy scenariusz, będący ramą wypełnianą improwizacją, sztuką aktorską, inwencją słowną. Celem happeningu jest wciągnięcie widzów do współdziałania w spektaklu. Siła oddziaływania happeningu polega na elemencie niespodzianki, zaskoczenia, szoku. Wybitnym przedstawicielem polskiego happeningu był T. Kantor.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
